Συχνά, η έννοια της Μεταμόρφωσης μας
παραπέμπει νοητικά σε μια ριζική αλλαγή (συνήθως στη μορφή) που
συμβαίνει αυτό-στιγμής, συνήθως από εξωγενής και αόριστες πηγές, όπου η
δική μας ενεργή συμμετοχή είναι εξίσου αόριστη, λανθάνουσα, θολή ή και
εντελώς απούσα… Όμως, η Μεταμόρφωση είναι μια διαδικασία… Κι ενώ ενδέχεται να εκφραστεί αυτό-στιγμής εντούτοις έχει διάρκεια, κατεύθυνση και στάδια… Διέπεται από δομές, κανόνες και όρια…
Η Μεταμόρφωση είναι ένα παιγνίδι με τη Ζωή… και η συμμετοχή μας σε αυτό δεν είναι απλά προϋπόθεση αλλά ο αναγκαίος καταλύτης, που στο βαθμό που παραμένει ενεργή επιτρέπει στην επίγνωση να ρέει και να μετασχηματίζει την Αδράνεια σε Ενεργό δράση προς το δρόμο της αλλαγής.
Πέρα όμως, από οτιδήποτε άλλο, η Μεταμόρφωση είναι θέμα επιλογής…
Αν μείνεις στον «πάγκο» και περιμένεις το «Άλλο σου μισό» να έρθει να σε βρει, δεν θα κάνεις λάθη, δεν θα ρισκάρεις να πληγωθείς, να λασπωθείς, να χάσεις… Βέβαια δεν θα νιώσεις ποτέ τη χαρά του παιχνιδιού, κι αν ο ‘Άλλος τελικά δεν έρθει ποτέ, ούτε τη χαρά της νίκης… Όμως, δεν θα γίνεις χειρότερος, αλλά ούτε καλύτερος,,, γιατί δεν θα αλλάξει τίποτα στο σίγουρο και ασφαλή κόσμο σου…
Αν μπεις στο παιγνίδι, δεν υπάρχει περίπτωση να μην λασπωθείς, να μη αμφισβητήσεις, να μην κλάψεις, να μην κάνεις λάθη… Και πολύ σωστά θα κάνεις λάθη…διότι ξεκινάμε από Ατελής για να γίνουμε Ολόκληροι, ένα γεγονός που οι κοινωνικές και θρησκευτικές δομές επιμένουν να παραβλέπουν, επιβάλλοντας ταυτόχρονα πεποιθήσεις, υποδείξεις και πρότυπα του πως να είμαστε «σωστοί» ενώ ακόμα είμαστε ατελής… Κι ενώ η πραγματικότητά μας κραυγάζει την αλήθεια αυτή, θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε όπως εάν ήμασταν σε Τελειότητα…
Η ενοχή που πηγάζει από την ενδόμυχη αυτή ασυμφωνία ανάμεσα σε αυτό που είμαστε και σε αυτό που θα έπρεπε να ήμαστε, δημιουργεί μια τεράστια απόσταση και αμβλύνει ακόμα περισσότερο το κενό ανάμεσα σε εμάς και τη Μεταμόρφωσή μας… Έτσι, όταν πονάμε από την ατέλεια μας – λέμε «δεν πονάω γιατί είμαι ολόκληρος»…συμπεριφερόμαστε σαν ολόκληροι και χάνουμε την ευκαιρία να δούμε την ατέλεια, να βιώσουμε τον πόνο της, να την εγκολπώσουμε στην επίγνωσή μας, να την συν-χωρέσουμε και να προχωρήσουμε ένα ακόμα βήμα προς την ολοκλήρωση…
Κι ενώ η Ζωή χαρίζει καθημερινά απλόχερα τις ευκαιρίες της, το ερώτημα κάθε στιγμή για όλους μας, παραμένει το ίδιο: Θα περάσεις τη διαχωριστική γραμμή από τη Μεταμφίεση στη Μεταμόρφωση; Θα μπεις στο παιχνίδι ή όχι… ;;;
Ας υποθέσουμε λοιπόν πως υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη Μεταμφίεση και στη Μεταμόρφωση – ανάμεσα δηλαδή στη γήινη μορφή μας και στο αληθινό μας Εαυτό…
Ας υποθέσουμε ακόμη πως η Γη (γήινη υπόσταση) και ο Ουρανός (πνευματική μας υπόσταση) απεικονίζονται πάνω στο σώμα μας, και χρησιμοποιώντας σαν χάρτη τα 7 μεγάλα ενεργειακά μας κέντρα, ας τοποθετήσουμε τη διαχωριστική γραμμή στο 4ο κέντρο και ας την φανταστούμε σαν την Γέφυρα που ενώνει τις δύο όψεις μας, τη γήινη και τη πνευματική.
Έτσι, τα τρία πρώτα κέντρα που αντιπροσωπεύουν τη Γη είναι:
- Το 1ο κέντρο (ριζικό) που συνδέεται με την αίσθηση της επιβίωσης, της Ασφάλειας, της σεξουαλικότητας, της ζωτικότητας και της γειωμένης πραγματικότητας.
- Το 2ο κέντρο που συνδέεται με τα Συναισθήματα, τις επιθυμίες, την κοινωνικότητα και τη δημιουργικότητα, και
- Το 3ο κέντρο (solar plexus) που συνδέεται με την Προσωπική Δύναμη και Θέληση, την Επίγνωση, τη Διαύγεια, το humor και την αίσθηση του Σκοπού.
Η διαχωριστική γραμμή που λειτουργεί σαν κέντρο μετάβασης ή Γέφυρα είναι:
- Το 4ο κέντρο (της Καρδιάς) που συνδέεται με την Αγάπη, την Αποδοχή, την Αρμονία, τη Συγχώρεση, την Συμπόνια και την Ισορροπία.
Και τα τρία κέντρα που εκπροσωπούν τον Ουρανό είναι:
- Το 5ο κέντρο (του Λαιμού) που συνδέεται με την Επικοινωνία, την Έκφραση, την Εμπιστοσύνη, την συγκρότηση και την επέκταση.
- Το 6ο κέντρο (3ο μάτι) που συνδέεται με την έδρα του Παρατηρητή, με την Διαίσθηση, τη Διόραση και γενικότερα με τις ψυχικές ιδιότητες, την Αυτογνωσία και την Κατανόηση.
- Και το 7ο κέντρο (Κορώνα) που συνδέεται με την Πνευματικότητα, τη Σοφία, την Έμπνευση, και τον Ανώτερο Εαυτό μας.
Για να μεταβούμε από τη Γη στον Ουρανό μέσα μας, χρειάζεται να πέσουν οι «μάσκες» - όλα αυτά που δεν είμαστε - έτσι ώστε καθώς η Μεταμφίεση καταρρέει επιτρέπουμε στη Μεταμόρφωση να συμβεί αναδεικνύοντας όλα αυτά που ήμαστε. Στη στιγμή της μετάβασης δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα – παρά μόνο να επιτρέψουμε να συμβεί…
Έως τότε όμως… και προκειμένου να διασχίσουμε τη Γέφυρα από τη Γη στον Ουρανό μας, χρειάζεται να κατακτήσουμε τις έννοιες που εκπροσωπούν τα τρία πρώτα κέντρα μας…
Δεν μπορούμε να πάμε στη Δύναμη με αδυναμία, ούτε να ανέβουμε την εσωτερική μας Σκάλα προς τον Ουρανό χωρίς θέληση και επίγνωση ή χωρίς να έχουμε εμπεδώσει τη δυνατότητα να παρέχουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας υλική και συναισθηματική ασφάλεια, απόλαυση, χαρά…
Και είναι βέβαιο, πως μόνον εφόσον έχουμε βαθιές ρίζες (σταθερά γειωμένη αίσθηση της πραγματικότητάς μας) το Δέντρο της Επίγνωσης θα μπορέσει να φτάσει πολύ ψηλά, και οι Καρποί μας θα έχουν τη γεύση, το άρωμα και τη μεστότητα του Αληθινού μας Εαυτού…
Έτσι λοιπόν, στη διαδικασία της Μεταμόρφωσης, το πρώτο στάδιο προϋποθέτει να συνειδητοποιήσουμε πως για την κάλυψη και την ικανοποίηση των βασικών μας αναγκών είμαστε υπεύθυνοι οι ίδιοι για τον εαυτό μας… Κατέχοντας τη θέληση και τη δύναμη μας, μπορούμε να παρέχουμε ασφάλεια στον εαυτό μας και να απολαμβάνουμε τους καρπούς της ζωής. Μπορούμε να δημιουργούμε χρήματα ή νέες ευκαιρίες, να αναγνωρίζουμε και να πραγματώνουμε τις επιθυμίες μας, να βιώνουμε τα συναισθήματα μας (τη θλίψη, τη χαρά ή το θυμό μας) χωρίς ενοχή ή λογοκρισία… Στο τέλος αυτού του κύκλου, αναγνωρίζουμε την Αγάπη ως αγάπη για τον Εαυτό… Με αγαπάω και μου προσφέρω ασφάλεια, απόλαυση, χαρά… Κι όσο πιο πολύ με αγαπώ τόσο περισσότερο έχω ότι χρειάζομαι…και ακόμα παραπάνω…
Κι εφόσον πλέον η τόση αγάπη και η τόση αφθονία που έχω ξεχειλίζει και με υπερβαίνει…τότε μπορώ να τη μοιραστώ και με άλλους ανθρώπους… Τότε μπορώ να «αγαπώ τους Άλλους ως Εαυτόν»… διότι η αληθινή αγάπη δεν ενέχει αυταπάρνηση (όπως συχνά παρερμηνεύεται), ενέχει πληρότητα…
Σε αυτό το μεταίχμιο λοιπόν, όπου η Αγάπη για τον Εαυτό μπορεί και ρέει μέσα από την αφθονία της και στους άλλους ανθρώπους, βρισκόμαστε στο 4ο κέντρο μας (της Καρδιάς) και προς το τέλος αυτής της Γέφυρας μπαίνουμε στο δεύτερο στάδιο.
Πριν προχωρήσουμε όμως ας δούμε ένα παράδειγμα. Δύο άνθρωποι δίνουν χρήματα σε έναν ζητιάνο. Η εξωτερική κίνηση είναι η ίδια.
Σε εσωτερικό επίπεδο όμως, εάν ο ένας δίνει χωρίς να έχει κατακτήσει ακόμα την πληρότητα, συνήθως έχει ως ασυνείδητο κίνητρο την ενοχή ή το φόβο (του Θεού ή της τιμωρίας). Σε αυτήν την περίπτωση δίνει όντας ακόμα στο πρώτο στάδιο από το 1ο κέντρο του (επιβίωση, ασφάλεια) και δεν πρόκειται ακριβώς για μοίρασμα, αλλά μοιάζει περισσότερο με ανταλλαγή ή εξαγορά του φόβου ή της ενοχής.
Εκείνος που δίνει από το δεύτερο στάδιο και το 4ο κέντρο του, δίνει μέσα από την εσωτερική πληρότητα και μοιράζεται την αφθονία που βιώνει μέσα του. Σε αυτήν την περίπτωση το κίνητρο μοιάζει περισσότερο με μια αυθόρμητη ροή ενέργειας που για αυτό το παράδειγμα εκφράζεται σε χρήματα. Σε άλλο παράδειγμα θα μπορούσε να είναι ένα χαμόγελο, μια λέξη, μία ιδέα…
Έτσι λοιπόν, στο δεύτερο στάδιο η έννοια της ανταλλαγής ανάγεται περισσότερο σε μοίρασμα και καθώς προοδευτικά ερχόμαστε πιο κοντά στο 5ο κέντρο μας η επικοινωνία με τον Εαυτό μας και τους άλλους ανθρώπους γίνεται σε ένα πιο διευρυμένο πλαίσιο πηγαίας έκφρασης και εμπιστοσύνης.
Σε αυτό το επίπεδο αρχίζουμε πλέον να αναγνωρίζουμε την Αλήθεια. Έχουμε κατανοήσει πως δεν εδρεύει στη Μορφή - η Αλήθεια εμφανίζεται όταν η Μορφή καταρρεύσει… όταν η γήινη υπόσταση μας γίνει μια γερή βάση για τον Εαυτό, γυμνή πια από όλα όσα δεν είμαστε… Σε αυτό το επίπεδο αναγνωρίζουμε την Αλήθεια ως το κίνητρο πίσω από κάθε πράξη και ως την πρόθεση πίσω από κάθε επιλογή, και είμαστε έτοιμοι να έρθουμε πιο κοντά στο 6ο κέντρο μας (Τρίτο Μάτι) και να μπούμε στο τρίτο στάδιο της Παρατήρησης.
Ας φανταστούμε τον Παρατηρητή σαν μια όψη μας, που μένει στον 6ο όροφο του εσωτερικού μας Οίκου. Έχει πλήρη επίγνωση και διευρυμένη οπτική για όλα όσα συμβαίνουν στο δικό του επίπεδο και για όλα όσα πρόκειται να συμβούν στα επίπεδα που βρίσκονται πιο κάτω.
Φανταστείτε πως εάν η επίγνωσή μου βρίσκεται ας πούμε στο 3ο ή στο 4ο επίπεδο, μπορώ ίσως να βλέπω αυτά που γίνονται στο επίπεδό μου. Όμως ο Παρατηρητής μου από τον 6ο όροφο μπορεί να δει αυτό είναι καθ’ οδόν για να με βρει ή αυτό που συμβαίνει εν αγνοία μου στην διπλανή «γειτονιά»…
Ο Παρατηρητής βιώνει το Εαυτό ζώντας και συμμετέχοντας στη γήινη πραγματικότητα χωρίς όμως να εμπλέκεται σε αυτήν. Έχοντας σύνδεση με αυτόν μπορούμε να υπάρχουμε στις στιγμές μας και να βιώνουμε την ζωή, την εργασία, το sex, τον έρωτα με όλους τους φόβους ή τις αδυναμίες που συχνά προκύπτουν χωρίς όμως να ταυτιζόμαστε ή να εξαρτώμαστε από αυτά…
Η Παρατήρηση μπορεί να έχει συναισθήματα αλλά δεν έχει συναισθηματισμούς - είναι η απλή καταγραφή της πραγματικότητας τη στιγμή που συμβαίνει. Το Μάτι που κοιτάζει και καταγράφει έχει τη δυνατότητα (σαν Χ-rays) να βλέπει χωρίς τα φίλτρα της πλαστότητας, του φόβου, του θυμού, της ενοχής, της επιθυμίας…
Το Μάτι βλέπει τη γυμνή Αλήθεια…..και με μια τέτοια ματιά, ένα μόνο
Βλέμμα είναι συχνά αρκετό να αλλάξει την πορεία της ζωής μας. Όταν
κάποιος βλέπει την Αλήθεια από αυτό το επίπεδο, είναι εξαιρετικά δύσκολο
να ξεχάσει αυτό που είδε, να εθελοτυφλήσει… Η εμπειρία της σύνδεσης με
τον Παρατηρητή φωτίζει σκοτεινές γωνιές του ασυνείδητου κόσμου μας,
φέρνει στο φως της επίγνωσης νέα δεδομένα, γκρεμίζει τη Μορφή, ραγίζει
το παλιό, το ανυπόστατο… παρακινεί για αλλαγές κι ενίοτε για ανατροπές…Καθώς όμως η σχέση μας με τον Παρατηρητή εδραιώνεται, η διαύγεια και η εμπιστοσύνη που σταδιακά χτίζουμε μέσα μας, μας διδάσκει πώς να συμμετέχουμε στη ζωή μας δημιουργικά αξιοποιώντας στην καθημερινότητά μας τις πολύτιμες πληροφορίες που λαμβάνουμε από ένα ανώτερο επίπεδο του Εαυτού μας.
Μαθαίνουμε πώς να αποκωδικοποιούμε τα συμβάντα της ζωής με τη γλώσσα της Αλήθειας και πώς να ξεκλειδώνουμε το εσωτερικό μας δυναμικό εκτινάσσοντας στην πραγματικότητά μας τις ποιότητές και τις ιδιότητες που η Ψυχή μας φύλαξε στον πυρήνα της Ύπαρξης μας.
Χρησιμοποιώντας την Παρατήρηση σαν εργαλείο, μπορούμε σιγά σιγά να διευρύνουμε την επίγνωσή μας στο τέταρτο στάδιο και να έχουμε βιώματα από το 7ο ενεργειακό μας κέντρο – από το επίπεδο που ο Εαυτός απλά Είναι Αυτό που Είναι…
Από αυτό το επίπεδο, δεν υπάρχουν διαθέσιμες πληροφορίες που να μπορούν να αποδοθούν με λέξεις… Υπάρχουν μόνο «αστραπές» επίγνωσης… Στιγμιαίες εμπειρίες Ενότητας και Ευδαιμονίας…
Πώς να μεταφέρεις σε κάποιον άλλον πως όταν είσαι «ένα με όλα» δεν υπάρχει και δεν χρειάζεται τίποτα; Το μυαλό δεν μπορεί να μεταφράσει το «τίποτα»…Στο κόσμο των μορφών ακόμα κι ένα άδειο δωμάτιο έχει … περίγραμμα.. έχει τοίχους…
Πώς να γκρεμίσει κανείς τους τοίχους… ειδικά όταν τα Ιερά Κείμενα των θρησκευτικών παραδόσεων απευθύνονται σε ανθρώπους που χρειάζονται καθοδήγηση, περιγράφοντας πνευματικούς νόμους υψηλών επίπεδων σε μια γλώσσα απρόσιτη… από ένα επίπεδο που χαρτογραφεί χωρίς πυξίδα…
Ο Ολόκληρος Κύκλος της Ύπαρξης, στο πεδίο της Γης - που οι φυσικοί νόμοι ορίζονται από τη δυαδικότητα – θα σπάσει σε δύο ημισφαίρια: τη Γυναίκα και τον Άνδρα… Άρα σωστά, εγώ που ζω στη Γη χρειάζομαι το συμπληρωματικό μου για να μου καθρεφτίσει την ολότητα…
Στο 7ο κέντρο δεν μπορεί να μείνει κανείς για μεγάλο χρονικό διάστημα… Όταν υπάρχουν ακόμα «εκκρεμότητες» από τα υπόλοιπα κέντρα μας, μας καλούν να τις επιλύσουμε… Από τη στιγμή όμως που έχουμε κατακτήσει τη δυνατότητα να ανεβοκατεβαίνουμε την Εσωτερική μας Σκάλα, μπορούμε κάθε φορά που κατεβαίνουμε σε κάποιο κέντρο μας και καλύπτουμε τυχόν κενά του, να ανερχόμαστε και πάλι πιο Ολόκληροι…
Όμως, αυτό είναι το παιχνίδι…. Και αυτοί είναι οι κανόνες….και ισχύουν για όλους… συνεχώς…
Έτσι, στο τέλος και αυτού του κύκλου, όταν πλέον το δίπολο Ατέλεια - Τελειότητα, Έλλειψη – Πληρότητα έχει πλέον ισοσκελιστεί και έχει ολοκληρωθεί η Μεταμόρφωση… όταν έχουμε αφομοιώσει πλήρως τον Αληθινό μας Εαυτό και δεν υπάρχει κάτι άλλο για να συμπληρωθεί… τότε θα πρέπει να παραδώσουμε αυτό που ολοκληρώθηκε…
Μέσα από την Παράδοση στην Θεϊκή Αρχή, μπορούμε να κάνουμε το επόμενο βήμα…και ο Ολόκληρος, Αληθινός Εαυτός μας είναι το ελάχιστο τίμημα που χρειάζεται να καταθέσουμε για το επόμενο στάδιο – της Θέωσης….
Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία… σε μια στιγμή που το νόμισμα που καταθέτουμε στα χέρια ενός ζητιάνου έχει ακόμα θολές προθέσεις και ακαθόριστα κίνητρα...
Αριστείδης Μπαντέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου