Η Συγχώρεση του Εαυτού: "Ο Δρόμος και ο Μη-Δρόμος" (Μέρος 1ο)

Στο δρόμο προς την Ολοκλήρωση, η έννοια της Συγνώμης και γενικότερα της Συγχώρεσης είναι ίσως το σημαντικότερο «κλειδί» για να αποκτήσουμε πρόσβαση στα βαθύτερα κομμάτια του Είναι μας και να εδραιώσουμε μια συμπαγή και υγιή σχέση με τον Εαυτό μας.

Αναγνωρίζοντας την καταλυτική δράση της Συγχώρεσης στην πνευματική και ψυχολογική εξέλιξη των ανθρώπων, πολλοί εκπρόσωποι Πνευματικών Σχολών και Θρησκειών θέλησαν να αφομοιώσουν στις διδαχές τους αυτήν την ποιότητα. Συχνά όμως, υποκύπτοντας στις ανάγκες του Νου (που δρα μετρίσιμα και συγκριτικά), κάποιοι από αυτούς εκούσια ή ακούσια στρέβλωσαν ή παρανόησαν τον μηχανισμό με τον οποίο η Συγχώρεση λειτουργεί στο Είναι μας και την προέβαλλαν σαν κάτι που μπορεί κάποιος να «δώσει» σε κάποιον Άλλο…

Η αλήθεια όμως είναι πως κανείς δεν μπορεί να δώσει κάτι που δεν έχει… Έτσι λοιπόν - εάν πρωτίστως δεν έχουμε βιώσει την συγχώρεση του εαυτού μας - όταν «δίνουμε συγχώρεση» σε κάποιον άλλον ενδεχομένως ασυνείδητα να υποκύπτουμε σε παιγνίδια ελέγχου που ενέχουν χειραγώγηση («Εγώ που σε συγχώρεσα…»), αυταρέσκεια ή επιβεβαίωση («το καλό παιδί»).

Η Συγχώρεση είναι μια βαθύτατα προσωπική και εξαγνιστική διαδικασία ανάμεσα στην Προσωπικότητα και στον Εαυτό. Οι βασικοί μηχανισμοί που επιτρέπουν αυτή τη διαδικασία είναι η Παρατήρηση που αποκαλύπτει τις ενδιάμεσες τριβές τους και η Συνειδητοποίηση που τις καταλύει…

Ας δούμε πώς…

Ο Δρόμος και ο Μη-Δρόμος

Αν υποθέσουμε πως η Ψυχή ανελίσσεται στην πνευματική κλίμακα κάθε φορά που αναβαθμίζει το ενεργειακό της φορτίο σωρεύοντας εμπειρίες από τις ενσαρκώσεις της, τότε οι Ψυχές που ενσαρκώνονται έχουν διαφορετικό ενεργειακό φορτίο μεταξύ τους. Έτσι, μια παλιά ώριμη ψυχή με πολλές ενσαρκώσεις «κατεβαίνει» με ενεργειακό φορτίο - ας πούμε για παράδειγμα 1.000 kW - ενώ μια νέα ψυχή χωρίς πολλές εμπειρίες έχει 50 kW.

Ο Δρόμος…

Με αυτό το σκεπτικό, μια ώριμη ψυχή που ενσαρκώνεται στη Γη έχει ενεργή σύνδεση και συνεργασία με τον Εαυτό Της και βαδίζει το Δρόμο προς την Ολοκλήρωση με πλήρη συναίσθηση και επίγνωση του έργου και του σκοπού της. Στη Γη, το Δρόμο του Εαυτού τον περπάτησαν λίγοι…
Κάποιοι που γνωρίζουμε υπήρξαν μεγάλοι Διδάσκαλοι και Μύστες.

Αν μπορούσαμε να περιγράψουμε τον Δρόμο, θα λέγαμε πως κάποιος που τον βαδίζει κινείται με αρμονία και χωρίς προσπάθεια, καθώς ακολουθεί τη Ροή χωρίς αντιστάσεις. Η αντίσταση εκπροσωπεί φόβους κι ανησυχίες και είναι αυτό που συνήθως δημιουργεί εμπόδια και δυσκολίες. Αυτό βεβαίως σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει πως κάποιος στο Δρόμο του δεν βιώνει Φόβο, Θυμό ή Θλίψη –.η διαφορά είναι πως δεν αντιστέκεται σε αυτά, αντιθέτως βιώνει τα συναισθήματα του πλήρως και καθώς αυτά έρχονται στην επίγνωση του και ρέουν ανεμπόδιστα μακριά από την συνειδητότητά του, δεν γίνονται τοξικά (συναισθηματικά, νοητικά ή σωματικά μπλοκαρίσματα), εμπόδια ή δυσκολίες.

Όταν κάποιος ζει εκφράζοντας αυτό για το οποίο είναι πλασμένος δεν χρειάζεται να «κάνει κάτι», γιατί αυτό «που Είναι» είναι ταυτόσημο με «αυτό που κάνει» - υπάρχει Πληρότητα και Αυτονομία. Πληρότητα σημαίνει πως δεν υπάρχει έλλειμμα, ούτε αγωνία για το «τι θα έχει», και η Αυτονομία προκύπτει μέσα από αυτό καθώς οι σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους δεν βασίζονται στην ανάγκη να «κάνει πράγματα» μέσω αυτών (οικογένεια, συνεταιρισμούς, ταξίδια κλπ) αλλά περισσότερο εκφράζει την ελευθερία να μοιράζεται μαζί τους τις ποιότητες εκείνες που απρόσκοπτα αναβλύζουν από το Είναι του, είτε πρόκειται για την αγάπη, την αφθονία, τα επιχειρηματικά ή πνευματικά του ταλέντα.

Κάποιος που βαδίζει στο Δρόμο του γνωρίζει  πως θα έχει Ο,ΤΙ χρειαστεί και αυτή είναι μία επίγνωση που αναδύεται από τον πυρήνα της Ύπαρξης, από το σημείο εκείνο του Είναι μας όπου η Πίστη και η Εμπιστοσύνη βρίσκουν γόνιμο έδαφος και ρέουν εμπνέοντας την Πλήρη Παράδοση στο Σκοπό και στο Έργο της Ψυχής μας… Όμως, όπως είπαμε και νωρίτερα, λίγοι τον περπάτησαν… κι έτσι είναι δύσκολο για εμάς να περιγράψουμε έναν Δρόμο που ακόμα δεν έχουμε κατακτήσει. Μπορούμε όμως να τον προσεγγίσουμε … επαγωγικά, περιγράφοντας αυτό που λίγο-πολύ όλοι γνωρίζουμε εμπειρικά, και που αποτελεί τον… Μη-Δρόμο…!!

Ο Μη-Δρόμος…

Ας υποθέσουμε πως μια σχετικά νέα Ψυχή που ενσαρκώνεται στη Γη και δεν έχει ακόμη προλάβει να αποκτήσει εμπειρίες, γειώνεται με ένα ενεργειακό φορτίο 100 kW.  Αυτό σημαίνει πως η σύνδεση με τον Εαυτό Της είναι μεν ενεργή αλλά δεν είναι ακόμη διαδραστική: ο Εαυτός μπορεί να μιλάει αλλά το τμήμα του που ενσαρκώνεται δεν μπορεί ακόμη να ακούσει…

Αναπόφευκτα λοιπόν, η ενσάρκωση, προκειμένου να επιβιώσει θα στραφεί για να λάβει «σχήμα» και «σκοπό» αρχικά από το οικογενειακό πλαίσιο μέσα στο οποίο γεννήθηκε: αν γίνεις «έτσι» λένε οι γονείς μπορείς να επιζήσεις….
Αργότερα, ακολουθούν οι εκπαιδευτικοί και οι κοινωνικοί προγραμματισμοί που υπαγορεύουν τους όρους με τους οποίους κάποιος μπορεί να γίνει «αποδεκτός» και να λάβει επιβράβευση, επιβεβαίωση, κατανόηση και την αίσθηση πως «ανήκει κάπου»…

Έτσι, χτίζεται τελικά η Προσωπικότητα: Η Μάσκα εκείνη που ενώ είναι πολύ χρήσιμη για την λειτουργικότητά μας στην Κοινωνία που μας φιλοξενεί απέχει… έτη φωτός από την Αλήθεια που η Ψυχή πρεσβεύει… Για να «χτιστεί» όμως αυτή η Μάσκα, ας πούμε πως η ψυχή κατανάλωσε την δική της ενέργεια, κι έτσι αν μέχρι τα 18 του περίπου χρόνια ένα παιδί κατέθεσε 100kW  ενέργειας και πήρε από το περίγυρό του 20 kW, έχει ένα έλλειμμα (-)80kW !!!

Η στρέβλωση ξεκινάει από το σημείο που κάποιος, προκειμένου να ισοσκελίσει το έλλειμμα του, προσπαθεί να αντλήσει τα (-)80 του kW από το εξωτερικό πλαίσιο: από άλλους ανθρώπους (ασκώντας έλεγχο μέσω προσωπικών σχέσεων ή μιας εργασίας) ή από συνθήκες που προσδίδουν κίβδηλη ασφάλεια (όπως υλικά αγαθά, ακίνητη περιουσία, επαγγελματικό κύρος). Ουσιαστικά, ψάχνει να βρει κάποιον που να βαδίζει παράλληλα με αυτόν λέγοντας του σε ασυνείδητο επίπεδο: «Δώσε μου εσύ τα 80kW που μου λείπουν γιατί εγώ είμαι σε λάθος δρόμο…».

Σε αυτήν την περίπτωση, είτε θα εμμένει πεισματικά σε αυτή την απαίτηση: «αν δεν βρω τα 80 kW μου (το ιδανικό), εγώ δεν παντρεύομαι για παράδειγμα» ή στο τέλος θα κουραστεί να περιμένει και θα συμβιβαστεί ακόμα και με μια μέτρια σχέση των … 20 kW. Τώρα, αν για κάποιο λόγο βρεθεί αυτό που «θα κουμπώσει» τέλεια (τα 80kW), για δευτερόλεπτα θα βιώσει μια αίσθηση ολότητας που θα του θυμίσει την Ολοκλήρωση που είχε πριν απολέσει την ενεργειακή του πληρότητα. Τότε, δύο πράγματα θα συμβούν:

• Όσο μεγαλύτερο είναι το ποσοστό που καλύπτεται το έλλειμμα, τόσο μεγαλύτερο είναι και το ποσοστό της εξάρτησής του από την σχέση, καθώς το άτομο παραπλανάται και βιώνει μια πλασματική αρμονία (που προέρχεται από εξωγενής και δανεικούς παράγοντες) καθώς επίσης και την Ψευδαίσθηση της Ολοκλήρωσης και του Δρόμου του.

• Πέρα όμως από την εξάρτηση, ελλοχεύει ένας ακόμη κίνδυνος: να ταυτιστεί συνειρμικά η έννοια της Προσωπικής Ολοκλήρωσης με κάποιον ή κάτι Άλλο (έξω από τον Εαυτό). Σε αυτήν την περίπτωση, θεωρούμε πως «ο Άλλος» μας ολοκληρώνει και δεν στρεφόμαστε εντός μας για να αντλήσουμε τις ποιότητες που χρειαζόμαστε και να βαδίσουμε το Δρόμο της Ψυχής.

Έτσι λοιπόν, οι νέες ψυχές, περπατάμε το δρόμο της Προσωπικότητας φορώντας τη Μάσκα που σμίλευσαν οι οικογενειακές και κοινωνικές πεποιθήσεις που μας επιβλήθηκαν (και που αργότερα εμείς οι ίδιοι υπερασπιστήκαμε και διδάξαμε στα παιδιά μας)…  Εμπλεκόμαστε σε έναν ατέρμονο κύκλο φθοράς δίνοντας μάχη να «κόψουμε», να «ράψουμε» και να επαναφέρουμε τις συνθήκες εκείνες που θα μας επιτρέψουν να αναβιώσουμε έστω και για μια στιγμή την ψευδαίσθηση της ολοκλήρωσης…

Κι αφού περπατήσουμε, εμπλακούμε, πέσουμε, σηκωθούμε, ξαναπέσουμε… αφού τα «κάνουμε όλα σωστά» κι «όπως πρέπει» και έρχεται εκείνη η Στιγμή που πάντα περιμέναμε (η σύνταξη για να ξεκουραστούμε, να πάνε τα παιδιά στο Πανεπιστήμιο για να ξανα-ερωτευτούμε τον/την σύντροφό μας, η προαγωγή για να πάμε εκείνο το ταξίδι, το Τέλειο πρόσωπο  για να αποχωριστούμε την μοναξιά μας)… η Στιγμή περνάει άδεια κι αθόρυβη καθώς ποτέ δεν είχε μέσα της την Πληρότητα της δικής μας Αλήθειας… Μια αρρώστια, μια αναποδιά, μια δεύτερη σκέψη, μια τέλεια δικαιολογία θα αναβάλλει, θα ακυρώσει, θα μεταθέσει ή θα διαπραγματευτεί σκληρά τη Λαχτάρα της Καρδιάς.

Και μετά ξανά το Κενό, και ξανά η Μάχη πιο σκληρή αυτή τη φορά ξανά και ξανά... βήμα βήμα ο Μη-Δρόμος γίνεται η καθημερινότητά μας…
Τον στρώνουμε με τα χρόνια μας, με όλες τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες μας και με επιτεύγματα που μας συνδέουν στρεβλά με επισφαλής λώρους αγωνίας και εξάρτησης από ανθρώπους, εργασίες ή αντικείμενα…
Κι άλλα kW... Κι άλλη ζωτική ενέργεια καύσιμο σε μια σκληρή off-road διαδρομή…
Κάθε βήμα στο Μη Δρόμο, μας απομακρύνει από το Δρόμο μας… Και κάθε φορά, ο Εαυτός φωνάζει «Έλα εδώ, γύρισε πίσω»!!! Και κάθε φορά η Προσωπικότητα κωφεύει υποκύπτοντας στον πυρετό της μάχης…

Όμως σε ασυνείδητο επίπεδο «ακούμε»… και κάπου βαθιά μέσα μας ενώ μπορεί να δείχνουμε δυνατοί, επιτυχημένοι, πολύ απασχολημένοι με τη ζωή και τους «στόχους» μας … δύο θλίψεις βαραίνουν την Καρδιά:

• τα kW μας που ρέουν άσκοπα ποτίζοντας σκιερά μονοπάτια και

• το κλάμα της Ψυχής μας

Κι ενώ στην πρώτη περίπτωση η θλίψη κάπως «μπαλώνεται» - κάνοντας μια σχέση ίσως ή ένα παιδί, με ένα αυτοκίνητο, σπίτι ή σκάφος – στη δεύτερη περίπτωση η θλίψη ΔΕΝ «μπαλώνεται» …
Όταν η Ψυχή κλαίει φωνάζοντας: «Αφού σου φωνάζω, αφού σου δείχνω, γιατί δεν με πιστεύεις… Αφού πάντοτε ήξερες, γιατί δε με υποστήριξες»…
Αυτό ΔΕΝ μπαλώνεται…


Αν όμως;; Αν έρθει εκείνη η ώρα που αποκαμωμένοι από τη Μάχη, εξαντλημένοι και χωρίς ίχνος ενέργειας να κρατήσει ζωντανά τα φαντάσματα της Προσωπικότητας, σταματήσουμε την τρελή πορεία μας στο πουθενά;;; Αν τελικά «ακούσουμε» τις εκκλήσεις του Εαυτού;;; Τι θα γίνει;;
Όταν νιώσουμε τι έχουμε κάνει στον Εαυτό μας, ΤΙ μπορεί να μας βοηθήσει να ξεπλύνουμε αυτή τη θλίψη;; Τι μπορεί να γεφυρώσει το χάσμα που σκάβαμε με λύσσα όλα αυτά τα χρόνια ανάμεσα σε εμάς και τον Δρόμο του Ψυχής μας;; Η απάντηση συνοψίζεται σε μια λέξη: «Η Συγγνώμη»… και αρμόζει μόνον σε έναν: στον Εαυτό μας…

Το θέμα είναι πως είναι δύσκολο να συγχωρέσουμε τον εαυτό μας αν δεν νιώσουμε το κόστος που απορρέει από το γεγονός ότι μας εγκαταλείψαμε… ότι ενώ βλέπαμε αυτό που ήταν καλό για μας δεν το τιμήσαμε, ενώ ακούγαμε κλείσαμε τ’ αυτιά μας, ενώ ξέραμε που να πάμε δεν πήγαμε… Το κόστος αυτό έχει πόνο… κι λόγος που διστάζουμε να πάμε εκεί που ανήκουμε, ο λόγος που ασυνείδητα επιμένουμε να συντηρούμε το «παλιό» (κοινωνικές και οικογενειακές στρεβλώσει) είναι γιατί αρνούμαστε να έρθουμε σε επαφή με αυτόν τον πόνο…

Όμως, η Συγχώρεση είναι μια ισχυρή Γέφυρα για να μας φέρει στο κατώφλι του Δρόμου μας, να μας συνδέσει με το Εαυτό μας… Να ξεκλειδώσει μέσα μας την αρμονία όπου δρώντας χωρίς προσπάθεια όλα γύρω μας θα συμβαίνουν.
 Βέβαια, όπως είπαμε και στην εισαγωγή, η Συγχώρεση δεν είναι κάτι που μπορεί κάποιος «να κάνει» ή «να δώσει», είναι κάτι που προκύπτει όταν πέφτουν οι Μάσκες – κι οι Μάσκες πέφτουν υπό το φως της Επίγνωσης.
  
                          Αριστείδης Μπαντέλης
                   Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπευτής

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στο δεύτερο μέρος, που λέγεται: «ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ: Η Γέφυρα από την Προσωπικότητα στον Εαυτό», χρησιμοποιώντας την Παρατήρηση, θα προσπαθήσουμε να «δούμε» τις Μάσκες καθώς και τους ασυνείδητους μηχανισμούς με τους οποίους εξακολουθούμε να προδίδουμε τον Εαυτό  μας, προκειμένου να επιχειρήσουμε αυτή τη διάβαση…