Με
τη βοήθεια της Παρατήρησης είδαμε τους λόγους και τους τρόπους με τους
οποίους ο ανθρώπινος ψυχισμός δημιουργεί και συντηρεί ψυχοφθόρα μοτίβα
και πρότυπα συμπεριφοράς που μας απομακρύνουν από το Δρόμο μας. Είδαμε
επίσης με ποιόν τρόπο η διαδικασία της Συγχώρεσης γεφυρώνει το χάσμα
ανάμεσα στην Προσωπικότητα και τον Εαυτό και βοηθά στην συγχώνευση και
την επανένωσή μας με ένα υψηλότερο πεδίο δόνησης της Ύπαρξής μας.Το επόμενο βήμα στο Δρόμο μας είναι να διασφαλίσουμε την ορθρόδρομη πορεία μας και σιγά σιγά να εξαλείφουμε τους παράγοντες που προκαλούν ή διατείνουν τους μηχανισμούς αποπροσανατολισμού που συνειδητά ή ασυνείδητα εμπλέκονται στην εξέλιξή μας…
Mea Culpa…
Όσο φοράμε τις Μάσκες της Προσωπικότητάς μας, δεν μπορούμε να δούμε το Ψέμα που αυτές εκπροσωπούν γιατί είμαστε ακόμη ένα με αυτές. Καθώς όμως οι Μάσκες πέφτουν και σιγά σιγά αποταυτιζόμαστε από την επιρροή τους, το πρώτο πράγμα που αντικρίζουμε είναι το Ψέμα μας – και το αμέσως επόμενο οι συνέπειες που επέφερε στη ζωή μας… Τα σαθρά θεμέλια που χτίσαμε, τα τείχη που υψώσαμε, οι αποφάσεις που πήραμε ή που δεν πήραμε, τα χρόνια που χάθηκαν κυνηγώντας χίμαιρες…
Το γεγονός ότι έστω κι ασυνείδητα δημιουργήσαμε τη μιζέρια μας είναι μια σκληρή συνειδητοποίηση που εγείρει τεράστιο συναισθηματικό κόστος… Εν τούτοις είναι ο καταλύτης που κινητοποιεί την συναισθηματική αλχημεία που χρειάζεται όχι μόνο για να συγχωρέσουμε τον εαυτό μας αλλά και για να τον προστατεύσουμε από μια ακόμη επανάληψη…
Σε αυτό το σημείο αξίζει να τονίσουμε πόσο σημαντικό είναι να αποδεχτούμε πως εμείς οι ίδιοι με την ενέργειά μας πριμοδοτήσαμε την πλάνη μας και αυτό που ζούμε σήμερα είναι το αποτέλεσμα των χθεσινών μας επιλογών …
Με αυτό τον τρόπο αναγνωρίζουμε την ευθύνη που μας αναλογεί και αναλαμβάνουμε το συναισθηματικό κόστος των επιπτώσεων, τραβώντας έτσι «χειρόφρενο» στην off road πορεία μας…
Ας δούμε για παράδειγμα τους συνταξιούχους της γενιάς μας – τους γονείς μας… Οι περισσότεροι ζούσαν για ένα όνειρο – ή μάλλον δύο: Να «εξασφαλίσουν ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι τους» και να «πάρουν τη σύνταξη για να ξεκουραστούν και να απολαύσουν τη ζωή τους»…
Ακούγεται θεμιτό – όμως η ασυνείδητη δήλωση
που συνόδευε αυτό το όνειρο έλεγε: «Στη ζωή που ζω δεν υπάρχει χώρος
ούτε για ασφάλεια, ούτε για ξεκούραση, ούτε για απόλαυση». Επέλεγαν
λοιπόν ασυνείδητα να επενδύουν την ενέργεια και τα χρόνια της νεότητάς
τους στην… ανασφάλεια, στην ταλαιπωρία και την στέρηση…Όταν λοιπόν ήρθε η ώρα της σύνταξης, ή ώρα να καρπωθούν το αποτέλεσμα των κόπων τους – τι άραγε μπορούσαν να λάβουν αυτοί οι άνθρωποι όταν επί σειρά ετών οι κόποι τους πριμοδοτούσαν ανασφάλεια, ταλαιπωρία και στέρηση; Ίσως μια αρρώστια, ένα οικονομικό πλήγμα, μια έξωση, το χρηματοοικονομικό σύστημα που καταρρέει, τους σεισμούς που γκρεμίζουν τα σπίτια και τις μεταχρονολογημένες προσδοκίες…
Αν μπορούσαν να «δουν» έγκαιρα, αν τραβούσαν χειρόφρενο και αναλάμβαναν την ευθύνη των αναγκών τους, θα μπορούσαν να πάνε εκείνο το ταξίδι, να απολαύσουν εκείνη την αγκαλιά, να ξεκουραστούν εκείνες τις Κυριακές, τις Δευτέρες, τις Τρίτες… Τότε, που η ανάγκη ήταν ακόμα ζωντανή και παρούσα και που η απόλαυση, η ξεκούραση, η ασφάλεια μπορούσε να ανατρέψει το ζοφερό αποτέλεσμα της ενεργειακής τους «επένδυσης».
Όταν συνειδητοποιούμε τέτοιας βαρύτητας αλήθειες, ο θυμός που εγείρεται δεν είναι μόνο για τα χρόνια που χάθηκαν αλλά και για την Απουσία. Γιατί τότε δεν ήμασταν «συνειδησιακά παρόντες» στις αποφάσεις μας. Αυτή η εγκατάλειψη του εαυτού είναι που δημιουργεί τα ασυνείδητα ενοχικά μπλοκαρίσματα που καλούμαστε αργότερα να συγχωρέσουμε. Όταν είμαστε παρόντες στην στιγμή και στις ανάγκες μας, ακυρώνουμε έναν ολόκληρο κύκλο αποπροσανατολισμού.
Ας υποθέσουμε πως είμαι μια γυναίκα παντρεμένη με έναν άντρα που δεν αγαπώ πια και θέλω να χωρίσω. Ξαφνικά μαθαίνω πως ο άντρας μου έχει παράλληλη σχέση με μια άλλη γυναίκα και θυμώνω. Ο θυμός είναι υγιές συναίσθημα όταν εκφράζει την αλήθεια των συναισθημάτων μας, εκεί λοιπόν υπάρχουν δύο επιλογές:
- Η υγιής εκδοχή στην προκειμένη περίπτωση, θα ήταν να επιτρέψω στο θυμό μου να εκφραστεί καθώς βιώνω την προδοσία, και σε δεύτερη φάση όταν ο άντρας μου φύγει από τη σχέση να έρθω σταδιακά σε επαφή με την ανακούφιση που προσφέρει αυτή η εξέλιξη, καθώς και η δική μου επιθυμία αρχικά ήταν να δώσω τέλος στο γάμο μου… Υπό αυτό το πρίσμα, η επίγνωση των αναγκών και των συναισθημάτων μου, θα με βοηθούσε να κατανοήσω πως «η άλλη γυναίκα» ήταν απλά ένα καθρέπτισμα μιας βαθύτερης Αλήθειας: πως δεν ταιριάζουμε πια… Αυτό, μου επιτρέπει να αναλάβω την ευθύνη μου και να συνεχίσω τη ζωή μου σε μια νέα κατεύθυνση με νέα δεδομένα χωρίς «δράματα» και χρονοτριβές…
- Η τοξική εκδοχή θα ήταν να παγιδευτώ σε αυτόν τον θυμό ή να μπω στη ψυχολογία του Θύματος («γιατί σ’ εμένα») και να αναμοχλεύω έναν ατέρμονο ψυχοφθόρο κύκλο με επί τόπου χιλιόμετρα και καμία έξοδο…
Αφού δεν τον/την θέλεις, γιατί δε χωρίζεις;
- Γιατί δε με πιστεύω - και προτιμώ να ξεπουλάω τον εαυτό μου για ένα σπίτι και 1.000 ευρώ…
Αφού δεν είσαι πλασμένος για εργάτης, γιατί δεν παραιτείσαι;
- Γιατί με ξέχασα – και δε θυμάμαι πως κάνουν όνειρα…
Αφού δεν είναι από κει ο Δρόμος σου, γιατί τρέχεις;
- Γιατί με πρόδωσα – και ντρέπομαι…
Μέχρι Εδώ…
Η
Ενοχή προκύπτει όσο συνεχίζουμε να προδίδουμε, να εξαπατάμε ή να
εγκαταλείπουμε τον Εαυτό μας – όχι όταν σταματάμε να το κάνουμε…Κι αν για να σταματήσουμε χρειάζεται να χωρίσουμε, να παραιτηθούμε ή να αλλάξουμε δρόμο, δε σημαίνει πως η Αλήθεια διαλύει τις σχέσεις που μέχρι τώρα συντηρούσαν την πραγματικότητά μας. Σημαίνει πως η Αλήθεια αποκάλυψε την αποσύνθεση που προϋπήρχε και υπέβοσκε στα θεμέλια… Σημαίνει πως πλέον μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε τις σχέσεις μας σε νέες βάσεις ή και να δημιουργήσουμε καινούργιες που να ταιριάζουν περισσότερο στα νέα δεδομένα της ζωής μας…
Έχοντας λοιπόν δει κι αποδεχτεί τη συμβολή μας στη θολή πραγματικότητα της μέχρι τώρα ζωής μας, αργά ή γρήγορα γεννιέται η επιθυμία να σταματήσουμε όλα όσα μας τυφλώνουν. Σε αυτό ακριβώς το σημείο κρύβεται μια παγίδα: Συχνά διστάζουμε να αναλάβουμε την ευθύνη μας και ζητάμε από τους άλλους να κάνουν αυτό που οφείλουμε εμείς να κάνουμε για τον εαυτό μας
Είναι εξαιρετικά σημαντικό να κατανοήσουμε πως ΕΜΕΙΣ οφείλουμε να διακόψουμε από όλα όσα μας φθείρουν ή μας παγιδεύουν… Αν μεταθέσουμε σε κάποιον άλλον την ευθύνη μας – όχι μόνο χάνουμε την ευκαιρία να εδραιώσουμε με τον Εαυτό μας μια σχέση εμπιστοσύνης – αλλά παράλληλα μεταθέτουμε στον Άλλον και τη δύναμη που συνακολουθεί όπως επίσης και την δυνατότητα να ασκεί έλεγχο στην εξέλιξη των γεγονότων της δικής μας ζωής…
- Αν η αλήθεια μου είναι πως έχω βάρος γιατί «φορτώνομαι», δεν απαιτώ ούτε περιμένω από εσένα να σταματήσεις να μου το φορτώνεις. Λέω: «Μέχρι εδώ – δεν παίρνω άλλο βάρος».
- Αν η αλήθεια μου είναι πως φοβάμαι και δεν αντέχω άλλο την πίεση, δεν σιωπώ περιμένοντας να καταλάβεις. Λέω: «Μέχρι εδώ – από σήμερα θα σου λέω τι δεν μου αρέσει».
- Κι αν όλα δεν πάνε καθόλου καλά, δεν περιμένω από εσένα να φύγεις, να είναι καλό το timing, να μεγαλώσουν πρώτα τα παιδιά… κλπ… κλπ… Λέω: «Μέχρι εδώ - εγώ φεύγω από τη σχέση, τη δουλειά ή το σπίτι. Εγώ σταματώ να τεμαχίζω, να κλέβω ή να κοροϊδεύω τον εαυτό μου - και μάλιστα τώρα που με πονάει, όχι αργότερα που θα «υπνωτιστώ» ξανά από την αμφιβολία και την ανασφάλεια…
Βέβαια η δύναμη της Επανάληψης και η… «κεκτημένη ταχύτητα» της ενεργειακής μας συνήθειας, δεν σταματάει απότομα.Συχνά, ακόμα κι όταν πλέον έχουμε πλήρως συνειδητοποιήσει αυτό που θέλουμε να διακόψουμε, αντιλαμβανόμαστε την επανάληψη αφού ανακλαστικά την έχουμε ήδη διαπράξει. Αυτό συμβαίνει - όπως επίσης κάποιες φορές ενδεχομένως να χρειαστούμε στην αρχή έναν «ακόμα γύρο» απλά για να επιβεβαιώσουμε την ορθότητα της συνειδητοποίησης μας…
Σε αυτές τις περιπτώσεις, που οι ψυχολογικές και συναισθηματικές μας ισορροπίες δεν έχουν ακόμη σταθεροποιηθεί πλήρως, θα μπορούσε ίσως να μας φανεί πολύ χρήσιμο:
α) Να παρατηρούμε τα συμπεριφορικά μας μοντέλα...
Εκεί που «πονάω» στη ζωή μου - εκεί έχω το μόρφωμα που τρέφω με σκέψεις, συναισθήματα και πράξεις. Μπορώ να επέμβω και να σταματήσω να επαναλαμβάνω τον ενεργειακό μου «τεμαχισμό» αν εκείνη τη στιγμή παρατηρήσω και φέρω στην επίγνωσή μου: τι σκέφτομαι για μένα, τι νιώθω για μένα και τι κάνω σε μένα προκειμένου να το υποστηρίζω την συνθήκη αυτή που με διασπά και με αποσυντονίζει.
β) Να παίρνουμε «το χρόνο μας» πριν πράξουμε και να μας ρωτάμε…
Από
τη στιγμή που θα τιμήσω τον Εαυτό μου και θα τον «ακούσω» έστω και μια
φορά, θα μου μιλάει όχι μόνο στον ύπνο μου αλλά κι όταν είμαι σε
εγρήγορση. Επειδή όμως το διάστημα που με έχω ξεχάσει είναι μεγάλο, στην
αρχή χρειάζεται λίγος χρόνος για να θυμηθώ πως να τον ακούω. Προτού
λοιπόν ξανα-αντιδράσω μηχανικά στα ερεθίσματα, μια καλή τεχνική είναι να
με… ρωτάω πριν πάρω μια απόφαση (όσο απλή κι αν είναι).Για παράδειγμα: ο/η σύζυγος θέλει να πάμε για φαγητό σε Κινέζικο όπως κάθε φορά - κι ενώ παλιά το δεχόμουν αναντίρρητα κάνω μια παύση και παίρνω λίγο χρόνο για να με ρωτήσω:
- «Θέλω να πάω για φαγητό σε Κινέζικο;»
- «Θέλω - αλλά όχι σε Κινέζικο γιατί δε μου αρέσει»
- «Αααα ναι! Δε μου αρέσει… το είχα ξεχάσει! Και τόσο καιρό γιατί πήγαινα;»
- «Γιατί ο φόβος της μοναξιάς μου ήταν μεγαλύτερος από την Φωνή της
Αλήθειας μου».
Κάτι άλλαξε όμως τώρα… είπα όχι στο φόβο μου! Είπα ναι στη Φωνή μου…
γ) Να επέχουμε από τα ερεθίσματα που δημιουργούν ταυτίσεις με τις Μάσκες μας.
Η
από-ταύτιση από τις Μάσκες της Προσωπικότητάς μας είναι μια διαδικασία
που συντελείται σταδιακά: όσο δεν τροφοδοτούμε το Είδωλο, αυτό
ξεφουσκώνει και χάνεται… Εν τούτοις, όλα όσα σχετίζονται με το
οικογενειακό και κοινωνικό ενεργειακό μας γίγνεσθαι και συνέβαλαν στις
συναισθηματικές και νοητικές μας στρεβλώσεις, θα εξακολουθούν να
υπάρχουν γύρω μας και να δονούν τις ίδιες χαμηλές συχνότητες. Αυτό που
αλλάζει είναι η δική μας ενεργειακή αναβάθμιση. Είναι όμως πιθανόν -
ειδικά τον πρώτο καιρό που δεν έχει ακόμα σταθεροποιηθεί η νέα μας
δόνηση - ένα ερέθισμα χαμηλής συχνότητας να εισβάλει στη συνειδητότητά
μας και να «θολώσει» για λίγο την διαύγεια μας. Για να αποφύγουμε τις
ενεργειακές παλινδρομήσεις, είναι καλό όποτε χρειάζεται, να αποστρέφουμε
την προσοχή μας από ερεθίσματα που χαμηλώνουν τις δονήσεις μας.Για παράδειγμα, ένα είδος «πνευματικής νηστείας» είναι η αποχή από διάφορα τηλεοπτικά προγράμματα που πυροδοτούν το αίσθημα της «αδικίας», της «μιζέριας», της «προσδοκίας» ή της ανασφάλειας. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η αποχή από κοινωνικούς κύκλος που δυναμιτίζουν μέσα μας τον Κριτή, τον Τρομοκράτη, τον Δικτάτορα, τον Ηδονιστή κλπ….
Μέχρι εδώ λοιπόν…
Τώρα που «είδα» τι μου κάνω, δεσμεύομαι με τον Εαυτό μου να μην το επαναλάβω. Επιτρέπω στον πόνο που έχω δημιουργήσει να είναι παρών.. γιατί όταν σταματάω να πράττω αυτό που με «ναρκώνει» - αρχίζω να νιώθω…Ήμουν απών κι επέτρεπα να με πληγώνω… Είναι Ok…
Εγώ το έκανα – εγώ θα το πληρώσω! Η άρνηση μου να αποδεχτώ το συναισθηματικό κόστος των πράξεων μου εγείρει χρέος στον Εαυτό μου… κι αυτό με ταλαιπωρεί … με αποδυναμώνει… μου αφαιρεί τη δυνατότητα να επανορθώσω κι αυτό με πονάει ακόμη περισσότερο… Όταν αρνούμαι το χρέος προς τον Εαυτό μου, το παγώνω και η λύση δεν βρίσκει δρόμο, δεν έρχεται… Όταν αποδέχομαι το χρέος μου, γίνομαι το χρέος και τότε αυτό περνάει από μέσα μου και η λύση βρίσκει δρόμο κι έρχεται…
Τώρα ο πόνος είναι παρών… Είναι Ok…
Τον αποδέχομαι…… Είναι Ok…
Καθώς παίρνω την ευθύνη μου μπορώ σιγά σιγά να τον αφήσω πίσω… Μπορώ σιγά σιγά να με συγχωρήσω … Είναι Ok…
Είναι Ok να συγχωρώ τον Εαυτό μου… να Με συγχωρώ…
Επιτρέπεται…
Αριστείδης Μπαντέλης
Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου