Μόλις αφεθούμε στον Εαυτό μας, η σύμφυτη τάση Του να έλκεται αυθόρμητα από την Ψυχή, μας στρέφει στο Δρόμο μας…Η Συγχώρεση διευκολύνει αυτό το άφεμα και γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στον Αληθινό μας Εαυτό και στο μέρος του που λειτουργεί ως Προσωπικότητα, καταλύοντας κάθε συστολή ή αντίσταση που πιθανόν να αντίκειται στην επανένωση τους.
Κι ενώ η Στιγμή της Συγχώρεσης έχει τη βαθιά συγκίνηση, την χαρά και την ιερότητα μιας μεγάλης Επιστροφής – η αμέσως προηγούμενη κλείει όλον τον πόνο, το θυμό και την ωδίνη ενός ανθρώπου που αναγνωρίζει και αποδέχεται ότι ξέχασε, εγκατέλειψε και πρόδωσε τον Εαυτό του… Είναι όμως αυτή ακριβώς η επίγνωση που λιώνει τις Μάσκες της Προσωπικότητας, που διαλύει ενοχές, φόβους, αυταπάτες κι ενώνει το χάσμα…
H μεγάλη παύση που ενώνει τις δύο αυτές στιγμές, το «άλμα στο κενό» σηματοδοτεί την Παράδοση στον Εαυτό, και καθώς χρωματίζεται από την απαράβλεπτη έλξη του Οικείου και του Όμοιου, η έννοια της Συγχώρεσης αποκτά άρρηκτο δεσμό με την έννοια της Συγχώνευσης …
Όλα είναι στιγμές…
Η Συγχώρεση λοιπόν, δεν «δίνεται», δεν «παίρνεται», δεν «γίνεται» και οπωσδήποτε δεν «χαρίζεται»… Προκύπτει…
Και προκύπτει εφόσον αναγνωρίσουμε τις Μάσκες μας και τους μηχανισμούς που αναπτύξαμε για να συντηρούμε ενεργειακά το μοντέλο ζωής που αυτές υπαγορεύουν. Εφόσον αποδεχτούμε πως έστω και ασυνείδητα συμμετείχαμε σε αυτό, και εφόσον συνειδητά πλέον αποφασίσουμε να βάλουμε ένα τέλος σε όλα όσα μας εμποδίζουν να παρελάσουμε στο Δρόμο της Ψυχής μας… το Δρόμο μέσω του οποίου ο Εαυτός μας (το Πνεύμα μας) δύναται να εκφραστεί στη Γη…
Ο Δρόμος του Εαυτού αντανακλά ποιότητες και ιδιότητες που χαρακτηρίζουν την αιθέρια φύση του … Αυτό σημαίνει πως έχει Ροή, Ελευθερία, Μεταβλητότητα… Προϋποθέτει ευελιξία, ευκινησία κι ελαστικότητα… Ο Εαυτός είναι φτιαγμένος από Αγάπη, δεν υποχρεώνει, δεν παρεμβαίνει, δεν εκδικείται, δεν τιμωρεί… Όντας σε Αρμονία κι Επίγνωση επιθυμεί να εκφράσει αυτό που Είναι, κι όταν η σχέση με τον εαυτό μας ωριμάσει συν-δημιουργεί μαζί μας την πραγματικότητα εκείνη που διευκολύνει αυτό το σκοπό.
Κάθε απόφαση ή επιθυμία μας, συνειδητή ή ασυνείδητη θέτει κάποια δεδομένα. Κάθε πράξη μας ορίζει μια πραγματικότητα. Ο Εαυτός έχοντας διαθέσιμες άπειρες επιλογές, μεταβάλλεται κάθε στιγμή προκειμένου να ανταποκριθεί στις ζυμώσεις που συνεχώς συντελούνται. Έτσι, ο Δρόμος του Εαυτού – του Πνεύματος μας - δημιουργείται μέσα από τις επιλογές που γίνονται στο ΤΩΡΑ ! ! !
Ένας σημαντικός παράγοντας που επηρεάζει το βαθμό της Σύμπλευση ή της Αντίστασης που προβάλλουμε στα γεγονότα που εξελίσσονται στην πραγματικότητά μας, έγκειται στην εμπιστοσύνη που έχουμε στον εαυτό μας και στην δυνατότητα μας να είμαστε όχι μόνο ευέλικτοι αλλά και παρόντες στις επιλογές που καθορίζουν την εξέλιξη της πραγματικότητάς και την πορεία της ζωής μας.
Πως όμως είναι δυνατόν να συμβεί αυτό όταν οι Μάσκες που φοράμε μας επιβάλλουν κοινωνικές αγκυλώσεις και ψυχολογικές στασιμότητες;;;
Οι Μάσκες δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετούν συγκεκριμένα κοινωνικά μοντέλα με προεκτάσεις που εμπλέκουν πολιτικές, οικονομικές ή ακόμα και θρησκευτικές ατζέντες. Το κίνητρο;;; Από το «Αν είσαι καλό παιδάκι και φας το φαγητό σου θα σου δώσω ένα μεγάλο φιλί» έως το «Αν διαβάσεις, εργαστείς σκληρά και περιορίσεις τις απαιτήσεις σου σύντομα θα πάρεις την προαγωγή… τη σύζυγο… το σπίτι… το αυτοκίνητο… το εξοχικό… κλπ κλπ … που θα σου αλλάξει τη ζωή» - το κίνητρο είναι πάντα το ίδιο: ο Έλεγχος.
Οι Μάσκες σφυρηλατήθηκαν στη συνειδητότητά μας, ερήμην μας, από την οικογένεια και το εκπαιδευτικό σύστημα σε μια πολύ τρυφερή ηλικία όταν δεν είχαμε τη δυνατότητα «ελιγμών» καθώς η επιβίωση μας εξαρτιόταν ακόμα άμεσα από το στενό περιβάλλον μας.
O
σημαντικότερος λόγος που οι Μάσκες παραμένουν στο πρόσωπό μας είναι
γιατί δεν ξέρουμε πως τις έχουμε εκεί!!! Είμαστε τόσο «μέσα» σε αυτό που
νομίζουμε πως είμαστε η Προσωπικότητά μας!!! Σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε και συμπεριφερόμαστε όπως εκείνες ορίζουν. Και η αλήθεια είναι πως ΜΑΣ ΦΟΡΟΥΝ – δεν τις φοράμε…Το γεγονός πως δεν έχουμε Επίγνωση αυτής της κατάστασης είναι ένας από τους λόγους που εξακολουθούμε να τις πριμοδοτούμε με την ενέργεια μας ακόμα κι αν πλέον καμία κοινωνική συνθήκη δεν μας το επιβάλλει…
Κι είναι πραγματικά πολύ επώδυνο όταν κάποτε συνειδητοποιούμε πως ξοδέψαμε τη μέχρι τώρα ζωή μας φορώντας Ψεύτικες Μάσκες, βαδίζοντας λάθος δρόμους, δίνοντας ξένες μάχες προδίδοντας κατά συρροή και κατ’ επανάληψη το μοναδικό Αληθινό μας Σύμμαχο…
Ας δούμε όμως πως η Συγχώρεση κι ο Δρόμος συνδέονται με το Χρόνο…
Η Γήινη έκφραση του Χρόνου
Η
Γήινη έκφραση του Χρόνου είναι γραμμική: Παρελθόν – Παρόν – Μέλλον. Σε
βιολογικό επίπεδο ισχύει αυτή η σειρά, σε ψυχολογικό επίπεδο όχι
απαραίτητα· συμβαίνει συχνά να ζούμε εγκλωβισμένοι στις αναμνήσεις του παρελθόντος, ή στις προσδοκίες του μέλλοντος, ή και στα δύο.Πέραν τούτου σε πολλούς από εμάς η βιολογική και η ψυχολογική ηλικία έχουν μεγάλη απόκλιση: ενώ είμαστε για παράδειγμα 40 ετών, η συμπεριφορά και οι ανάγκες μας ορίζονται συχνά από το Εσωτερικό μας Παιδί που είναι ακόμα 6,8 ή 10 ετών…
Οι αποφάσεις που παίρνουμε από αυτή τη θέση είναι αναλόγων συνεπειών…
Όμως ας παραβλέψουμε για λίγο αυτή η χρονική ασυμβατότητα κι ας υποθέσουμε πως ο 40χρονος αντιμετωπίζει μια συνθήκη που του προκαλεί θυμό – έμαθε για παράδειγμα πως η γυναίκα του τον απατάει ή πως ο συνάδελφος του, του έκλεψε την ιδέα του. Αν η Μάσκα που φοράει είναι «του καλού παιδιού» ή του «εργατικού υπάλληλου» ο θυμός δεν θα εκφραστεί – ίσως μάλιστα να μην έρθει καν στην επίγνωση του το γεγονός πως είναι θυμωμένος γιατί ο Άλλος «έκανε ένα λάθος βρε αδελφέ, όλοι κάνουμε, θα την/τον συγχωρήσω και θα αλλάξουμε σελίδα…».
Ο θυμός που δεν εκφράζεται συνειδητά εν τω γενέσει του – στη στιγμή που εγείρεται δηλαδή - είναι τοξικός…
Σπιλώνει τη συνειδητότητα για τους εξής λόγους:
- Υποθάλπει το Ψέμα: ενώ η αλήθεια μου ήταν οτι θύμωσα, δεν το έδειξα…. έδειξα κάτι άλλο. Άρα δεν τιμώ το αληθινό μου συναίσθημα – δεν τιμώ τον Εαυτό μου… με ακυρώνω…
- Αλλάζει το Ρου της Προσωπικής μας Ιστορίας: Αν θύμωνα και το εξέφραζα, η γυναίκα μου μπορεί να με σεβόταν τελικά και να επέστρεφε κοντά μου ή να αποκαλυπτόταν η απάτη του συνάδελφου και να έπαιρνα εγώ την προαγωγή που μου αξίζει… Άρα «κλέβω» τον Εαυτό μου… με προδίδω..
- Απωθείται σε φυσικό, συναισθηματικό και ψυχολογικό επίπεδο: Δεν εξαφανίζεται επειδή δεν τον βιώνω συνειδητά. Συσσωρεύεται και σταδιακά μετατρέπεται σε ασθένειες, στρεβλώσεις κι εμπόδια. Με τεμαχίζω….
Η Πνευματική έκφραση του Χρόνου
Από
την άλλη πλευρά, η Πνευματική έκφραση του Χρόνου υπακούει σε άλλους
κανόνες καθώς ανήκει σε μια τελείως διαφορετική δόνηση. Το Πνεύμα μας
έχει επίγνωση πως είναι αιώνιο, έχει επίγνωση αυτού που Είναι και επίσης
έχει επίγνωση πως αργά ή γρήγορα η Επιστροφή μας σε αυτό είναι
δεδομένη… Πέρα από αυτό οι ορίζοντες του χθες, του σήμερα και του αύριο
δεν υφίστανται καν στο δικό του Ουρανό…Το Πνεύμα έχει πλήρη επίγνωση όλων των εμπειριών που η Ψυχή έχει βιώσει σε Γήινο ή άλλο πεδίο, γνωρίζει το Έργο και τον Σκοπό για τον οποίο πλάστηκε και διαθέτει επιλογές άπειρων δυνατοτήτων. Αναδιπλώνεται συνεχώς συνθέτοντας όλο το διαθέσιμο υλικό πέρα από χρονικούς ή τοπικούς περιορισμούς και προτίθεται να δημιουργήσει την πραγματικότητα που χρειάζεται για να εκφραστεί – με μόνη προϋπόθεση να το επιτρέψουμε.
Για το Πνεύμα μας λοιπόν η έννοια του Χρόνου αποκτά ενδιαφέρον και νόημα στο εξής σημείο: Λειτουργεί σαν «Πύλη» στη δική μας πραγματικότητα. Είναι το μέσον για να ρεύσει αυτό που έχει υφάνει, αυτό που φέρει. Σαν ένα ραντεβού: την τάδε ώρα στο τάδε μέρος εγώ κι Εγώ… Το σημείο αναφοράς (meeting point) και η μονάδα μέτρησης είναι: η Στιγμή!
Για τον Εαυτό το να μεταφέρεται από μια συνθήκη σε κάποια άλλη χωρίς χρονικές ή συναισθηματικές τριβές είναι οικείο και απόλυτα συμβατό με τη φύση του. Για εμάς που δεν έχουμε ακόμη συντονιστεί πλήρως μαζί του – δεν είναι οικείο. Είναι άγνωστο και συχνά τρομακτικό γιατί έχουμε συνηθίσει να αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας όπως «πρέπει να είναι» και όχι όπως είμαστε πραγματικά στο Τώρα μας.
Για παράδειγμα: Βρισκόμαστε σε μια σχέση η οποία εκπλήρωσε το σκοπό της
και ολοκληρώθηκε η ενεργειακή ανταλλαγή που ήταν ωφέλιμη και για τους
δύο. Ήρθε λοιπόν η ώρα να διαλυθεί. Ο Εαυτός «μας τραβάει» μακριά καθώς
περαιτέρω παραμονή φθείρει άσκοπα το ενεργειακό μας πεδίο και καθυστερεί
την επόμενη συνθήκη που μπορεί να προάγει το Δρόμο μας.Αν επιλέξουμε να συνεργαστούμε μαζί του μπορεί μεν να βιώσουμε τον πόνο του χωρισμού αλλά θα είναι στα πλαίσια μιας υγιούς διαδικασίας. Αν δεν ακούσουμε ή επιλέξουμε να παραβλέψουμε την πληροφορία – εκδραματίζουμε και παρατείνουμε μια «σχέση-φάντασμα» χωρίς κανένα ενεργειακό ή συναισθηματικό περιεχόμενο παρά μόνο αυτό που θυσιάζουμε κάθε λεπτό από τη δική μας ζωτική ενέργεια για να συντηρήσουμε αυτή τη Σκιά.
Την ίδια στιγμή, η απόφαση που παίρνουμε είτε για να μείνουμε (υπακούοντας την Προσωπικότητα) είτε για να φύγουμε (υπακούοντας τον Εαυτό) ορίζει τη νέα πραγματικότητα που θα ζήσουμε. Εμείς αποφασίζουμε – το λένε Ελεύθερη Βούληση – κι ανάλογα με ποιο μέρος της Ύπαρξής μας κάνουμε τις επιλογές μας, γίνεται το φάρμακο ή το δηλητήριο της πραγματικότητάς μας…
Κάθε στιγμή κρύβει μια Επιλογή. Μπορεί να φαίνεται ακραίο αλλά αν θα πιω καφέ το πρωί ή όχι, διαμορφώνει την πραγματικότητά μου. Αν θα αλλάξω δρόμο για να πάω στη δουλειά μου, αλλάζει την πραγματικότητά μου. Αν θα αντιληφθώ ή όχι πως ο άνθρωπος που θα συναντήσω είναι ή δεν είναι ο Σύντροφος μου, αλλάζει την πραγματικότητά μου…
Παράδειγμα: Κάθε πρωί που ξυπνάω πίνω καφέ. Σήμερα λοιπόν, ο Εαυτός μου έχει λόγο να μην πιω καφέ όταν ξυπνήσω, και χρησιμοποιώντας το σώμα μου για μου δώσει αυτήν την πληροφορία αισθάνομαι μια απέχθεια όταν φέρνω το φλιτζάνι στο στόμα μου. Αν εμπιστευτώ τη Στιγμή κι αυτό που αισθάνομαι, δε θα πιω καφέ, θα ντυθώ και θα φύγω για τη δουλειά νωρίτερα. Κι επειδή έχω πολύ χρόνο στη διάθεσή μου κι είμαι πιο χαλαρός θα ακούσω ίσως το ένστικτό μου που μου ψιθυρίζει να πάω στη δουλειά μου με τα πόδια από το δρόμο με τις μπουκαμβίλιες που μου αρέσει πολύ αλλά ποτέ δεν προλαβαίνω να περπατήσω… Αν πάω, θα συναντήσω μια γυναίκα που για κάποιο λόγο έστριψε «κατά λάθος» σ’ αυτό το στενό και θα με ρωτήσει αν ξέρω που είναι το «Café Απρόοπτο». Κι επειδή μου ασκεί μια περίεργη έλξη κι η αίσθηση που μου δίνει είναι πολύ οικεία, θα της προτείνω να τη συνοδεύσω… Ίσως να είναι η γυναίκα που θα με οδηγήσει και θα την οδηγήσω στο επόμενο σκαλοπάτι του Δρόμου…
Ο Εαυτός μιλάει. Χρησιμοποιεί το Σώμα μας, τις Σκέψεις μας, τα Συναισθήματά μας, τα απρόοπτα, τα όνειρα, τις συμπτώσεις, τα πάντα για να επικοινωνήσει μαζί μας. Αρκεί να είμαστε παρόντες στη Στιγμή, στο Τώρα μας… Γιατί κάθε στιγμή κρύβει μια Επιλογή. Κάθε στιγμή είναι μια εν δυνάμει πύλη σε μια εν δυνάμει πραγματικότητα – το υλικό από το οποίο φτιάχνεται ο Δρόμος… Κι όταν βαδίζουμε το Δρόμο της Ψυχής δεν υπάρχουν ενοχές, δεν υπάρχουν ελλείμματα, συμβιβασμοί, δεύτερες σκέψεις … Τίποτα για να μετανιώνουμε, τίποτα για να συγχωρούμε... Μόνο η πορεία, άλλοτε με βήματα κι άλλοτε με άλματα.
Ανάλογα... τη… Στιγμή!!
Αριστείδης Μπαντέλης
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στο τρίτο και τελευταίο μέρος αυτής της ανάλυσης, θα δούμε με ποιους τρόπους το «Επόμενο Βήμα» στο Δρόμο μας, μπορεί να μας δώσει τη δυνατότητα να αναλάβουμε την Ευθύνη του εαυτού μας και να βάλουμε τέλος στις άσκοπες επαναλήψεις και στους ασυνείδητους μηχανισμούς που μας απομακρύνουν από την Πορεία μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου