Εν τούτοις, η μνήμη της Τελειότητας μας συνοδεύει, γιατί είναι βαθιά χαραγμένη μέσα στον πυρήνα της Ύπαρξης. Ενδόμυχα γνωρίζουμε πως είναι η αίσθηση του να είμαστε σε Ευδαιμονία, δηλαδή σε Τελειότητα (ένας πλήρης Κύκλος). Ξεκινώντας λοιπόν το ταξίδι της αναζήτησης, η τάση μας είναι να συναντηθούμε και πάλι με αυτό το βαθύ συναίσθημα της Ολοκλήρωσης. Είναι σαν να θέλουμε να «γυρίσουμε πίσω» σε αυτή την κατάσταση της Ύπαρξης: «Κουράστηκα να είμαι στη ζωή, καιρός να ξεκουραστώ». Τι σημαίνει αυτό; Επιστρέφω πίσω όπου δεν χρειάζεται να κάνω κάτι. Θα ξαναγίνω αυτό που ήμουν! Ζώντας λοιπόν στη Γη, και εφόσον δεν βιώνουμε το αίσθημα της Ολοκλήρωσης, συχνά βιώνουμε το αίσθημα της Έλλειψης –της Ατέλειας μας, γιατί ακριβώς υπάρχει μέσα μας η μνήμη και η αίσθηση της Τελειότητας.
Όλες οι θρησκείες, διδάσκουν πως είμαστε ήδη Τέλειοι. Αυτό όμως, σαν πληροφορία, δεν μας βοηθάει και πολύ! Γιατί οι θρησκείες περιγράφουν αυτήν τη βαθιά γνώση της Τελειότητας – που ναι μεν υπάρχει μέσα μας, αλλά υπάρχει σε λανθάνουσα κατάσταση. Την έχουμε ξεχάσει... Χρειάζεται να την ξανα-θυμηθούμε! Για να την ξανα-θυμηθούμε όμως, προέχει να εχάσουμε αυτά που μάθαμε! Γιατί πάνω από αυτό που γνωρίζαμε βάλαμε γνώσεις για το πώς πρέπει να γίνουμε για να προσαρμοστούμε στο πλαίσιο, προκειμένου να επιβιώσουμε.
Η διαδικασία λοιπόν, είναι να ξε-μάθουμε όλα αυτά που γίναμε ώστε να έρθει ξανά στην επιφάνεια η αίσθηση της Τελειότητάς μας – αυτό που είμαστε! Δεν χρειάζεται να μάθουμε κάτι επιπλέον, απλά να αποκαλύψουμε την Αλήθεια που επικάλυψαν όλες οι μετέπειτα γνώσεις.
Εφόσον λοιπόν γεννήθηκα, έχω μεν την αίσθηση της ατέλειας μου, όμως είμαι λειτουργικός για την ισορροπία του συστήματος. Είμαι χρήσιμος! Βεβαίως, αλλιώς είναι να είμαι «λειτουργικός» και αλλιώς «ολόκληρος».
Υπό αυτήν την οπτική και σαν απόσταγμα όλων των παραπάνω, ένα πρώτο συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως: Υποσυνείδητα, το να είμαι λειτουργικός, άρα χρήσιμος, δηλαδή ατελής, με ενώνει με τη ζωή! Ενώ το να γίνω ολόκληρος με ενώνει με το θάνατο! Φανταστείτε την τεράστια εσωτερική σύγκρουση που προκαλείται! Αν θελήσω να πάω προς τα εκεί που θέλει η ψυχή μου, θα πρέπει να έρθω σε επαφή με το φόβο του θανάτου.
Ένα οικογενειακό σύστημα (μητέρα, πατέρας και παιδί) δημιουργούν μια Ολοκλήρωση, έναν Τέλειο Κύκλο και μαζί – σα ρόδα – κυλούν ομαλά στη ζωή. Ως μέλη του Κύκλου, και οι τρεις που τον απαρτίζουν, είναι τέλειοι. Όμως, ο καθένας ξεχωριστά είναι ατελής και αυτό που συνήθως αισθάνονται είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, είναι μια τεράστια θλίψη διότι μπορεί μεν να βιώνουν την ολοκλήρωση του συστήματος, αλλά… όχι τη δική τους, όχι την προσωπική τους ολοκλήρωση.
Απ’ τη στιγμή που αυτή συνθήκη φτάσει να γίνει συνειδητή, έχω δύο επιλογές: Ή μένω μέσα στον Κύκλο και κυλάμε όλοι μαζί ή θα βγω έξω από αυτόν και θα κυλάω μόνος μου. Βέβαια έξω από τον Κύκλο, δεν είμαι σφαιρικός κι ενδεχομένως το σχήμα μου να έχει αιχμές και γωνίες, κάτι που κάνει την κίνηση πραγματικά δύσκολη. Μπορεί λοιπόν να μην μπορέσω να κυλήσω αμέσως, κι έτσι να προτιμήσω να μείνω στο σύστημα…
Όταν όμως μεγαλώσω και βγω εκτός συστήματος - γιατί θα πρέπει να δημιουργήσω το δικό μου πλέον σύστημα – θα ψάξω να βρω αυτό το «κομμάτι» μου που είχα καταθέσει αρχικά για να μορφοποιηθώ στο σύστημα των γονέων μου!!!
Και τότε συμβαίνει το εξής μαγικό: Θα «εμφανιστεί» στο δρόμο μου κάποιος ή κάποια που θα μοιάζει πολύ με αυτό το «κομμάτι» που κάποτε ήμουν και άφησα πίσω μου… Κάποιος ή κάποια που, έστω και για λίγο, θα με κάνει να αισθανθώ ξανά ολόκληρος, θα μου θυμίσει πώς ένιωθα όταν ήμουν τέλειος! Στο δρόμο μου θα εμφανιστεί ο Έρωτας!
Ένα μέρος του Άλλου θα «κουμπώσει» στο κομμάτι που μου λείπει και για λίγο θα μου δώσει την ψευδαίσθηση της Ολοκλήρωσης. Και είναι ψευδαίσθηση γιατί το κομμάτι του αυτό δεν θα είναι ποτέ το ίδιο με αυτό που «άφησα», γιατί εκείνο ήταν από τη δική μου ουσία. Απλά θα μοιάζει… και είναι ένας από τους λόγους που λένε πως ο Έρωτας κρατάει λίγο…! Διότι φανταστείτε πως μόλις το κομμάτι του Άλλου καλύψει στο «κενό» μου και… κουμπώσουμε, μετά από μια βδομάδα, ένα μήνα – ανάλογα με τους ρυθμούς του καθένα μας, θα πρέπει να «κυλήσουμε» μαζί!!!
Και τότε ξεκινά το δύσκολο μέρος της διαδικασίας, γιατί για να κυλήσουμε ομαλά θα πρέπει να είμαστε σφαιρικοί, αλλά εκτός από το κομμάτι που κάλυψε το κενό υπάρχει και το υπόλοιπο μέρος του Άλλου – αυτό που συνήθως παραβλέπουμε όταν ερωτευόμαστε. Όταν όμως έρθει η ώρα για το επόμενο βήμα, αυτό το «υπόλοιπο μέρος του» μας εμποδίζει να κυλήσουμε, όπως επίσης και το δικό μας «υπόλοιπο κομμάτι» εμποδίζει το σύντροφό μας.
Είναι παράδοξο, όμως τελικά διαπιστώνουμε πως αυτό που στην αρχή μας χάρισε για δευτερόλεπτα την ψευδαίσθηση της Ολοκλήρωσης, τώρα πλέον γίνεται πηγή καθημερινής δυσκολίας!
Έτσι, μετά από το σημείο του «έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα», ξεκινάει μια πραγματικότητα που για να «κυλήσει» απαιτεί… χειρουργικές επεμβάσεις, καθώς είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα μπαίνουμε αμφότεροι σε μια διαδικασία να κόψουμε ό ένας από τον άλλο τα κομμάτια που μας εμποδίζουν, αυτά που δεν μας αρέσουν: «Εγώ σε ερωτεύτηκα για αυτό σου το κομμάτι, τα υπόλοιπα δεν τα θέλω. Θέλω να μην τα έχεις. Για να κυλήσουμε μαζί ευτυχισμένοι με την αίσθηση της Ολοκλήρωσης, θέλω να κόψεις «αυτό», «αυτό» κι «αυτό»…
Έτσι, ξεκινάει η σύγκρουση! Για να μπορέσουμε να αναβιώσουμε τη μνήμη της Ολοκλήρωσης, ξεκινάει η μάχη…
Αν βιώσω για λίγο την Ατέλεια, θα έρθω σε επαφή με μια βαθιά οδύνη! Γιατί την ώρα που θυσίαζα το κομμάτι μου και όντας πάρα πολύ μικρός, αυτό είχε ασύλληπτο πόνο! Κάτι που όμως έχω ξεχάσει, γιατί δεν θέλω να θυμάμαι… Οπότε, επειδή ακριβώς δεν αντέχω να αναβιώσω αυτή τη στιγμή, θέλω απ΄ τη ζωή να μου δώσει την ψευδαίσθηση της Ολοκλήρωσης μέσα από τον Άλλο.
Αργότερα, θα δούμε πως αυτός ο «Άλλος» δεν είναι απαραίτητα ο/η σύντροφος ή ο/η σύζυγος – μπορεί να εκφράζεται μέσα από μια δουλειά, μια θρησκεία, ένα υλικό αγαθό και εν δυνάμει από οτιδήποτε μπορεί να ανακουφίσει έστω και για λίγο αυτό το «κενό»….
Στο σημείο αυτό, είναι σημαντικό να σταθούμε λίγο στο γεγονός πως συχνά θεωρούμε προτιμότερο να βιώνουμε τον πόνο της μάχης για την ψευδαίσθηση της Ολοκλήρωσης, παρά τον πόνο για την ενθύμησή της…
Κι αν έστω για λίγο, βρούμε το κουράγιο να κοιτάξουμε μέσα στο κενό μας, ο φόβος μήπως χάσουμε την ψευδαίσθηση
της Ολοκλήρωσης μας επιστρέφει ξανά στην αρχή…
Και ο Άλλος ξαφνικά, γίνεται απαραίτητος: «Μη φύγεις…Αν φύγεις θα βιώσω το κενό μου…και προτιμώ να είμαι λειτουργικός, παρά ολόκληρος»…!!!
Αριστείδης Μπαντέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου