Όπως είδαμε και στην προηγούμενη ενότητα (γ’ μέρος), κάθε ενεργειακό κέντρο εκπροσωπεί και δονεί διαφορετικές ποιότητες του ψυχισμού – μία όμως είναι καθοριστικότερη για το κάθε κέντρο. Ας φανταστούμε αυτήν την χαρακτηριστική ποιότητα σαν έναν δρόμο που η αρχή και το τέλος του αντιστοιχούν στο εν λόγω δίπολο που καλούμαστε να διασχίσουμε προκειμένου να αφομοιώσουμε την ζητούμενη δόνηση.
Έτσι, για να κατακτήσουμε τη δόνηση του1ο κέντρου μας χρειάζεται να περπατήσουμε όλη την εσωτερική διαδρομή από την Ανασφάλειά μας έως την Ασφάλεια, για το 2ο κέντρο χρειάζεται να μεταβούμε από την Στέρηση στην Απόλαυση, κι όσο για τη δόνηση του 3ου κέντρου μας αφήνοντας πίσω την Αδυναμία καλούμαστε να εδραιώσουμε εντός και γύρω μας την Προσωπική μας Δύναμη και Θέληση. Με αυτόν τον τρόπο, μαθαίνοντας να φροντίζουμε τον εαυτό μας και να απολαμβάνουμε τους καρπούς που δημιουργήσαμε χωρίς πλέον να παρακινούμαστε τυφλά από τις ασυνείδητες ανάγκες μας – βιώνουμε την Αγάπη προς τον εαυτό και βαθαίνουμε περισσότερο την επίγνωση μας στην εσωτερική μας πραγματικότητα, ανεβαίνοντας έτσι ένα ακόμα σκαλί στη βαθμίδα της συνειδητότητάς μας.
Εωσότου όμως ολοκληρωθεί αυτό το στάδιο της Αλλαγής, τα τρία πρώτα κέντρα μας υφαίνουν την πραγματικότητα που ζούμε, και ορίζουν παρασκηνιακά την ποιότητά της, ανάλογα με το βαθμό που έχουμε ή δεν έχουμε επίγνωση των ασυνείδητων αναγκών μας – ανάγκες που συνήθως σκιάζονται από ανασφάλεια, στέρηση ή αδυναμία που εκφράζεται με διάφορους τρόπους σε προσωπικό, οικογενειακό, επαγγελματικό ή κοινωνικό πλαίσιο.
Κι επειδή η Ανάγκη είναι ένα από τα πλέον ισχυρά συνειδησιακά «κατασταλτικά» θα είχε ίσως ενδιαφέρον, να εξετάσουμε κάποιους από τους μηχανισμούς στους οποίους συχνά εμπλεκόμαστε εν αγνοία μας για να παραμείνουμε δέσμιοι του ελέγχου της.
Στην αρένα των προσωπικών και διαπροσωπικών σχέσεων, η συνηθέστερη «μάχη» που δίνουμε είναι για να προσαρμόσουμε τη ζωή και τα πρόσωπα που την απαρτίζουν στα μέτρα και στις ανάγκες του «δικού μας κόσμου»…. Ανάλογα λοιπόν με τα βιώματα της προσωπικής του ιστορίας, ο καθένας μας ασυναίσθητα «επιλέγει» να κρατήσει ότι εξυπηρετεί αυτές τις ανάγκες – από μια σχέση ή ένα άτομο – ενώ τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του/της τα αγνοεί, τα παραβλέπει ή μάχεται να τα αφανίσει θεωρώντας πως έτσι συντηρεί την πολυπόθητη (και πλαστή) ισορροπία του.
Ο τρόπος για να προσαρμόσουμε τον Κόσμο στα μέτρα μας, είναι ο έλεγχος… Οι ανάγκες μας ελέγχουν εμάς… και εμείς τους Άλλους…
Μηχανισμοί…
Για να ασκήσουμε έλεγχο, για να πάρουμε δηλαδή το κομμάτι του Άλλου που χρειαζόμαστε και να αφήσουμε αυτό που δεν μας αρέσει, χρειάζεται να κινήσουμε μέσα του δύο βασικά συναισθήματα: το Φόβο ή/και την Ενοχή. Αναπόφευκτα, εμπλεκόμαστε σε παιγνίδια δύναμης και επιστρατεύουμε ανάλογες συμπεριφορές για να αποσπάσουμε από τον Άλλο (από το εξωτερικό πλαίσιο) αυτό που δεν μπορούμε ακόμα να βρούμε μέσα μας….
Στο κόσμο των μορφών και της δυαδικότητας, η Ενοχή και ο Φόβος αποτελούν μία από τις yin και αντίστοιχα yang όψεις του ελέγχου, με τον εκφοβισμό να είναι η πιο ενεργητική (yang) χειριστική μέθοδος ενώ η ενοχοποίηση η πιο παθητική (yin) όψη του ίδιου νομίσματος. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, υπάρχουν συμπεριφορές που υποκινούν φόβο και συμπεριφορές που υποκινούν την ενοχή, οι οποίες με την σειρά τους έχουν yin – yang εκδηλώσεις. Για παράδειγμα:
Στην περίπτωση του Φόβου (yang έλεγχος):
- Η πιο γυναικεία (yin) εκδήλωση συμπεριφοράς εκφοβισμού γίνεται μέσω της στέρησης. Μία γυναίκα στη σχέση της, συνήθως προτιμά να εκφοβίζει και έτσι να ελέγχει τον άντρα της στερώντας του κάτι που θέλει, όπως την προσοχή της, την φροντίδα της ή το sex.
- Η πιο αντρική (yang) εκδήλωση συμπεριφοράς εκφοβισμού γίνεται μέσω
της τρομοκρατίας. Ένας άντρας φοβίζει και ελέγχει τη γυναίκα του με φωνές, απειλές ή εκβιασμό.
- Η πιο γυναικεία (yin) εκδήλωση συμπεριφοράς ενοχοποίησης γίνεται μέσω της κριτικής. Μία γυναίκα κρίνει τις πράξεις του άντρα της για να τον ενοχοποιήσει προκειμένου να αποκτήσει τον έλεγχο. Για παράδειγμα: «Πάλι κοιμάσαι;;» ή «… καλά αυτό δεν το είδες να το διορθώσεις;».
- Η πιο αντρική (yang) εκδήλωση συμπεριφοράς ενοχοποίησης συνήθως γίνεται μέσω της απομάκρυνσης. Αντί για την κριτική, ένας άντρας προτιμά να αποσύρει την «παρουσία» του όντας στο ίδιο περιβάλλον. Αν για παράδειγμα μια στιγμή ή μια συνθήκη προϋποθέτει την συμμετοχή του εκείνος επιλέγει να δει τηλεόραση, να διαβάζει ή με κάποιον τρόπο να προκαλέσει στην γυναίκα του την αίσθηση της μοναξιάς ώστε να την ελέγξει.
Έτσι λοιπόν, για να επανέλθουμε, ο τρόπος για να προσαρμόσουμε τον Κόσμο στα μέτρα μας είναι ο έλεγχος… Οι ανάγκες μας, ελέγχουν εμάς… και εμείς τους Άλλους…
Στα τρία πρώτα κέντρα μας συνήθως υπάρχουν μόνο ανάγκες – δρώντας από εκεί, δεν έχουμε αγγίξει ακόμα την Αγάπη μέσα μας, δεν έχουμε ακόμα διαθέσει στον εαυτό μας την απόλαυση, την ασφάλεια και τη δύναμή μας… Στα τρία πρώτα κέντρα «Σε έχω ανάγκη, Σε θέλω» γιατί «Με έχω ανάγκη, Με θέλω» επειδή δεν έχω βρει ακόμη τον Εαυτό μου…
Αυτό, η Δυτική κουλτούρα το ονομάζει Αγάπη… όμως η αλήθεια είναι πως από αυτό το επίπεδο δεν «Σε αγαπώ» γιατί ακόμη δεν Με έχω αγαπήσει…και η αληθινή επικοινωνία έρχεται μέσα από την αγάπη.
Μπορεί μεν να είναι επώδυνο σαν συνειδητοποίηση, όμως εφόσον το γνωρίζουμε είναι αποδεκτό και σεβαστό. Ούτως ή άλλως ο δρόμος για την αγάπη περνάει μέσα από την αποδοχή – και όχι μόνο σε νοητικό αλλά πρωτίστως σε συναισθηματικό επίπεδο.
Αν για παράδειγμα, σε ασυνείδητο επίπεδο συγκρατούμε στα πλέγματά μας ένα βαρύ συναίσθημα ντροπής από την παιδική μας ηλικία, αυτό σημαίνει πως ένα κομμάτι του εαυτού μας παραμένει εγκλωβισμένο μακριά από το φως της συνειδητότητάς μας προκαλώντας ασυνείδητες ανάγκες και ενοχικές συμπεριφορές.
Έτσι, προκειμένου να αποδεχτούμε αυτό το κομμάτι μας χρειάζεται να επιστρέψουμε «εκεί» και να βιώσουμε αυτό το απωθημένο συναίσθημα. Καθώς βιώνουμε και απελευθερώνουμε την ντροπή από τα πλέγματα μας, ξεριζώνουμε το αίτιο που δημιουργεί την ανάγκη για τις ενοχικές συμπεριφορές. Κι έτσι, χωρίς ανάγκη δεν υπάρχει έλεγχος… υπάρχει όμως χώρος για μια πιο ειλικρινή συναισθηματική βάση.
Στο σημείο αυτό, ένα εύλογο ερώτημα θα ήταν: «Αν κάποιος αποφασίσει να αποσυρθεί από τη μάχη και να πάψει να συμμετέχει στις σχέσεις του μέσα από τρομοκρατικά ή ενοχικά καθεστώτα, τι πρέπει να κάνει;». Αν μπούμε στη διαδικασία «να κάνουμε» κάτι γι’ αυτό, σημαίνει πως είμαστε ακόμη μέσα στο παιγνίδι… Σημαίνει πως προσπαθούμε να δώσουμε μια λύση ενόσω εξακολουθούμε να λειτουργούμε μέσα από τα κατώτερα κέντρα μας… είμαστε ακόμα στη «μάχη»…
Ο δρόμος που οδηγεί στην αποδοχή είναι η επίγνωση και το μέσον είναι η Παρατήρηση.
- Σε ένα χαμηλό επίπεδο επίγνωσης δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι είμαστε στη «μάχη» γιατί είμαστε η Μάχη, είμαστε ο Φόβος μας ή η Ενοχή μας…
- Επιστρατεύοντας την Παρατήρηση, κάποτε καταλαβαίνουμε τι κάνουμε… και είναι το σημείο που συχνά αναρωτιόμαστε: «Αφού τώρα ξέρω το λάθος μου, γιατί επιμένω να το κάνω;» Αυτός που ρωτάει, είναι το ενοχικό κομμάτι του εαυτού που μπήκε στην κριτική… είμαστε πάλι στη Μάχη… Ο Παρατηρητής δεν ασκεί κριτική, δεν ασκεί τίποτα… απλά βλέπει !!! Είναι καλό να γνωρίζουμε και να θυμόμαστε πως η δύναμη της επανάληψης δημιουργεί από αδράνεια ανακλαστικές αντιδράσεις, και συχνά αντιλαμβανόμαστε την επανάληψη μας αφού πρώτα την έχουμε κάνει. Είναι κομμάτι του δρόμου, είναι ΟΚ!!!
- Καθώς ο Παρατηρητής δυναμώνει, μπορούμε να «δούμε» την συμπεριφορά εν τω γεννέση της, τη στιγμή που ο μηχανισμός ξεκινά να κινείται… Ενδεχομένως και πάλι να μην καταφέρουμε να σταματήσουμε τη κίνηση είτε εκ παραδρομής, είτε επειδή ασυνείδητα χρειαζόμαστε έναν «ακόμα γύρο» για να πειστούμε πως αυτού του τύπου οι συμπεριφορές δεν εξυπηρετούν πλέον καμία ανάγκη μας.
Εσωτερικό Σταυροδρόμι: Οριζόντιο και Κάθετο Επίπεδο Συνειδητότητας...
Όσο ακόμα βρισκόμαστε στη Μάχη, «παίζουμε» το Γήινο παιγνίδι μέσα από τρία πρώτα Κέντρα μας. Μπορεί η Μάχη και ο Πόλεμος να είναι παροχυμένης λογικής, εν τούτοις είναι μια πραγματικότητα… Μια πραγματικότητα που το λάφυρο ορίζεται από το ποιος θα πάρει την περισσότερη Ενέργεια.
Σε αυτό το επίπεδο, είναι σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε πως η χρήση των μηχανισμών ελέγχου δεν είναι κατακριτέα. Οι μηχανισμοί αυτοί εκφράζουν τον τρόπο με τον οποίο - έως τώρα - έχουμε «διδαχτεί» να αντλούμε ενέργεια και παίρνουμε αυτά που χρειαζόμαστε. Βέβαια μπορεί να είναι θεμιτό, εν τούτοις συχνά, απλώς και μόνο η εμπλοκή μας ισοδυναμεί με ήττα και αρκεί για να μας εξασφαλίσει αμφίδρομες και παράπλευρες απώλειες …
Κάτω από αυτό το πρίσμα, έχει ενδιαφέρον να ξεκινήσουμε σταδιακά να αντιλαμβανόμαστε ποιους μηχανισμούς χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητα μας για να ελέγχουμε του άλλους, και με ποιους επιτρέπουμε να ελεγχόμαστε.
Ας δούμε τον κόσμο των επιχειρήσεων. Αξιωματικά, είναι ένας στίβος μάχης, ένα πεδίο ανταγωνισμού όπου το ποιος θα υπερισχύσει καθορίζει όχι μόνο τα βιοποριστικά, οικονομικά ή κοινωνικά δεδομένα σε οριζόντιο επίπεδο (γήινη πραγματικότητα) αλλά και τις συναισθηματικές και ψυχολογικές ιεραρχίες σε κάθετο επίπεδο (πνευματική πραγματικότητα).
Για παράδειγμα, στην ελεύθερη αγορά και μεταξύ των επιχειρήσεων, ο ανταγωνισμός είναι μια έννοια απολύτως θεμιτή.
- Σε οριζόντιο επίπεδο, η έννοια αυτή αυτόματα μεταφράζεται σε παιχνίδι μάχης και δύναμης, και ενδεχομένως κάποιος να στρεφόταν ενστικτωδώς σε όπλα όπως η υπονόμευση του αντιπάλου, το σαμποταζ, ο χρηματισμός ιδιωτών ή του δημοσίου, κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας ή τη χρήση άνομων μέσων για την κατάκτηση κάποιου στόχου.
- Σε κάθετο επίπεδο, μια πιο πνευματική θεώρηση της έννοιας του ανταγωνισμού θα εξέφρασε την Υπεροχή μέσα από ένα δυνατό κτήριο και μέσα από μια υγιή δομή και οργάνωση που επιτρέπει στα μέλη της να εκφράζουν τη δημιουργικότητά τους σε κλίμα συνοχής με κοινούς στόχους και αποτελεσματικά κίνητρα.
Το παιχνίδι δύναμης στο οριζόντιο επίπεδο είναι μια μάχη που δεν έχει νικητή. Ακόμα κι αν κάποια στιγμή οι συνθήκες επιτρέψουν σε κάποιον να θεωρήσει ότι έχει κατακτήσει τη Δύναμη, η ρευστή (yin/yang) φύση της Ενέργειας πολύ γρήγορα θα ανατρέψει αυτό που θεωρείται δεδομένο. Πέραν τούτου, ο «Δυνατός» του οριζόντιου επιπέδου υποσυνείδητα γνωρίζει ότι ελλοχεύει η Αδυναμία και ανοίγει πλέον έναν νέο κύκλο μάχης –για να τη διατηρήσει. Προκειμένου να κλείσει ο Κύκλος – αυτό που χρειάζεται είναι να βιωθεί ισοδύναμα και ο αντίποδας.
Ας δούμε ένα άλλο παράδειγμα αυτή τη φορά, με θέματα που πραγματεύεται το 1ο κέντρο μας και έχουν σχέση με το δίπολο Ασφάλεια – Ανασφάλεια. Κάποιος λοιπόν, που θεωρεί πως αντλεί ασφάλεια από το οριζόντιο επίπεδο (χρησιμοποιώντας μηχανισμούς ελέγχου ή συνθήκες που δεν έχουν πνευματικές βάσεις), θα κληθεί να βιώσει ισοδύναμα την προσωπική του ανασφάλεια προκειμένου να ξεπεράσει αυτό το δίπολο και να πάψει να ελέγχεται από θέματα που πηγάζουν από αυτές τις ποιότητες. Αντίθετα, κάποιος που θεωρεί τον εαυτό του Ανασφαλή, χρειάζεται να κατακτήσει και να βιώσει ισοδύναμα την Ασφάλεια. Ας σημειωθεί πως όλα τα παραπάνω δεν υποδηλώνουν πως δεν θα βιώνει κάποιος συνθήκες που πυροδοτούν παρόμοια θέματα – απλά η επίδρασή τους δεν θα ασκεί πλέον καθοριστική ή/και ελεγκτική δράση στην εξέλιξη και στη διαμόρφωση της πραγματικότητας του.
Για παράδειγμα στην Ελληνική πραγματικότητα για πολλές δεκαετίες η ιδιοκτησία - «ένα σπίτι» - υπήρξε σύμβολο ασφάλειας εκδραματίζοντας έτσι σε οριζόντιο επίπεδο την εσωτερική συναισθηματική ανασφάλεια του Έλληνα. Η εκτίναξη των τραπεζικών δανειακών εκχωρήσεων τα τελευταία έτη επέτρεψε στα κατώτερα οικονομικά στρώματα να έχουν πρόσβαση σε ακριβά σπίτια, εξοχικά, αυτοκίνητα ….. Σήμερα λοιπόν, που η κοινωνία ολοκληρώνει τον δικό της Κύκλο (δίπολο), η ενέργεια «καλεί πίσω» αυτό που τα τελευταία χρόνια δόθηκε μεν αλλά δεν κατακτήθηκε…
Σύμφωνα με τα παραπάνω όσοι δεν καταφέραμε να δούμε και να βιώσουμε τους βαθύτερους λόγους που πυροδοτούν την προσωπική μας ανασφάλεια (ανεπαρκή εκτίμηση για τον εαυτό, μια ξεχασμένη αγκαλιά, μία αδιέξοδη ή τελματωμένη σχέση), όταν «θα μας πάρουν το σπίτι» θα εκδραματίσουμε την ασυνείδητη (αβίωτη) ανασφάλεια μας μέσα από την θλίψη της απώλειας του συμβόλου εκείνου (σπίτι, αυτοκίνητο κλπ) που εκπροσωπούσε την εξωτερική μας ασφάλεια.
Αντίθετα, όσοι από μας έχουμε καταφέρει να συνειδητοποιήσουμε την βαθύτερη ανάγκη που δημιουργούσε την προσωπική μας ανασφάλεια – σε μια αντίστοιχη στιγμή – θα επιλέγαμε να αφήσουμε οικιοθελώς αυτό που εσφαλμένα εκπροσωπούσε μια πλασματική ασφάλεια: ένα μηχανισμό ελέγχου, μια συμπεριφορά, ένα οίκημα, μια εργασία, μια σχέση. Θα επιτρέπαμε στον εαυτό μας να το θρηνήσει και καθώς σταδιακά θα διαπιστώναμε πως οι συμπεριφορές και οι μηχανισμοί που συνδέονται με αυτό, είναι πλέον ανούσιοι και δεν δίνουν κανένα αποτέλεσμα (καθώς δεν υπάρχει ανάγκη για να συνδεθούν με αυτήν), θα εγκαταλείπαμε αυτό το δίπολο για να ανέλθουμε την εσωτερική μας σκάλα προς τα ανώτερα ενεργειακά μας κέντρα.
Σε όλη αυτή τη διαδικασία που περιγράφουμε, η τεχνική (αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι) είναι η Παρατήρηση και ο καταλύτης είναι η Ειλικρίνεια. Χρησιμοποιούμε την Παρατήρηση για να εντοπίζουμε κάθε φορά που βρίσκεται εντός μας το προσωπικό μας ψέμα, δηλαδή το ασυνείδητο (αβίωτο) συναισθηματικό αποτύπωμα που εμποδίζει την αλήθεια μας να εκφραστεί. Η Αλήθεια μας μπορεί να είναι ένα παράπονο, ένας φόβος, ένα μυστικό ή κάτι που απωθήσαμε από την μνήμη μας γιατί ενέπλεκε αβάσταχτο πόνο, θλίψη ή ενοχή. Το Ψέμα μας μπορεί να είναι όλοι εκείνοι οι μηχανισμοί που - σε πολύ μικρή ηλικία - ανακαλύψαμε πως μας επιτρέπουν να επιβιώνουμε, να καλύπτουμε έστω και επίπλαστα τις ανάγκες μας, να «αντέχουμε» αυτό που διαφορετικά θα απειλούσε την ζωή και την ψυχική ή συναισθηματική μας ισορροπία.
Έρχεται όμως η στιγμή που όλα αυτά τα Παιχνίδια Ελέγχου δεν εξυπηρετούν ούτε την πραγματικότητά μας (οριζόντιο επίπεδο), ούτε την προσωπική μας εξέλιξη (κάθετο επίπεδο). Σε αυτήν τη περίπτωση λοιπόν, εάν συνειδητά επιλέξουμε να δούμε το ψέμα με Ειλικρίνεια και να απελευθερώσουμε το εγκλωβισμένο συναίσθημα (πόνου, φόβου ή ενοχής) τότε η Αλήθεια που εκ προοιμίου υπάρχει εμφανίζεται, η εσωτερική ισορροπία (yin-yang ενέργεια) δίνει στις καταστάσεις της ζωής μας τις πραγματικές τους διαστάσεις, το δίπολο «κλείνει» και το εμπόδιο από το Δρόμο μας αποσύρεται….
Η συνειδητή συναίνεσή μας σε αυτή τη διαδικασία έχει λιγότερο πόνο σε σχέση με την εκδραμάτιση του ασυνείδητου κόσμου μας: αν δεν επιλέξουμε συνειδητά μέσα από εσωτερική εργασία να φωτίσουμε αυτά που έχουμε απωθήσει μέσα μας, τότε η ζωή θα τα φέρει με τον δικό της τρόπο στην πραγματικότητά μας και θα επαναλαμβάνουμε συνεχώς το προσωπικό μας «δράμα» έως ότου πάρουμε το «μήνυμα» ή «μάθημα» όπως συχνά λέγεται, που τόσο περίτεχνα και απελπισμένα έχουμε μάθει εμείς οι ίδιοι να κρύβουμε…
Ολοκληρώνοντας αυτό τον συλλογισμό, ας λάβουμε υπ’ όψη πως η Μεταμόρφωση δεν είναι απλά μια εσωτερική μετάβαση από ένα επίπεδο συνειδητόητας σε κάποιο άλλο. Είναι μια εσωτερική αλχημεία, μια μαεστρική ενορχήστρωση προσωπικής Θέλησης, Επιλογής και Πραγμάτωσης που ενώ αρχικά φαίνεται να «σκάβει» το ψυχισμό και να «σμιλεύει» μια νέα όψη του Εαυτού, στην πραγματικότητα αποκαλύπτει την Αρχική μας Ταυτότητα και απελευθερώνει το αληθινό και βαθιά κρυμμένο Θεϊκό μας Σπόρο που με υπομονή και πίστη περιμένει να ανθίσει. Υπό αυτό το πρίσμα η Μεταμόρφωση δεν σηματοδοτεί μια Αλλαγή με τη συμβατική έννοια του όρου, αλλά την Επιστροφή στην Αληθινή μας Φύση…
Διότι δεν μπορεί κανείς να αγγίξει τη Δύναμη όντας αδύναμος, δεν μπορεί κανείς να σεβαστεί την Αφθονία μέσα απ’ την ένδεια και τη μιζέρια. Κανείς δεν μπορεί να αναγνωρίσει την Αγάπη μέσα από την ανάγκη και την έλλειψη όπως κανείς δεν μπορεί να αντικρύσει την Αλήθεια μέσα από στρεβλώσεις…
Οι Πύλες της Βασιλείας των Ουρανών είναι ανοιχτές… όμως αρμόζει να τις διαβούν Βασιλείς ντυμένοι μεγαλόπρεπα με την Αγάπη, τη Σοφία και τη Δύναμη της αληθινής τους ταυτότητας…
Αριστείδης Μπαντέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου