Ο
τρόπος που εκφράζεται το δίπολο «Ζωή και Θάνατος», μας δίνει ένα
εξαιρετικό παράδειγμα για την απλότητα και την αμεσότητα που η αλήθεια
ορίζει την πραγματικότητά μας, υπερβαίνοντας αυτό που εμείς θέλουμε να
νομίζουμε ότι είμαστε:
Όταν δεν είμαστε ζωντανοί, είμαστε νεκροί.
Δεν μπορούμε να είμαστε λίγο ζωντανοί ή λίγο νεκροί…
Με τον ίδιο τρόπο, όσο δεν είμαστε Αληθινοί, είμαστε Ψεύτικοι…
Δεν γίνεται να είμαστε λίγο αληθινοί ή λίγο ψεύτικοι…
Δεν γίνεται να είμαστε «υπό συνθήκες ειλικρινής ή «εκ παραδρομή» ψεύτες.
Καθώς λοιπόν ανιχνεύουμε τη διαδρομή στην προσωπική Εσωτερική μας Αλήθεια, κάποια στιγμή καλούμαστε να τοποθετηθούμε στο εξής ερώτημα:
Όταν η ζωή που ζούμε δεν μας ανήκει αμιγώς – όταν δηλαδή οι συνειδητές ή ασυνείδητες συμπεριφορές μας τείνουν να εκφράζουν ως επί το πλείστον επίκτητες πεποιθήσεις και ετερόβουλες επιθυμίες χωρίς να ξεκινούν καν να εκφράζουν την Αλήθεια του Εαυτού μας και τις Πραγματικές Ανάγκες της Ψυχής – τι είμαστε;
Ζωντανοί ή Πεθαμένοι;
Ο Κάρλο Καλόντι όταν έγραψε το παραμύθι «Οι Περιπέτειες του Πινόκιο» (1883), εμπνεύστηκε την ιστορία ενός γέρο-ξυλουργού που ανήμπορος να αντιμετωπίσει την μοναξιά του θέλησε να κατασκευάσει ένα ξύλινο γιο για να του κάνει παρέα.
Ένα γιό που ναι μεν συμπεριφερόταν σαν αληθινός, αλλά παρέμενε… ξύλινος.
Ακόμα κι έτσι, ο Πινόκιο θέλησε να φύγει για να «ζήσει».
Ο Ξυλουργός, χωρίς νήματα δεν μπορούσε να ελέγξει το αγόρι και κινδύνεψε τη ζωή του για να το βρει και να το φέρει πίσω… Ο Πινόκιο κατάλαβε πως χωρίς Αλήθεια δεν μπορούσε να ζήσει σαν κανονικό αγόρι…
Όταν δεν έχουμε πρόσβαση στις πραγματικές Ανάγκες της Ψυχής, ο Νους κατασκευάζει Επιθυμίες. Η Επιθυμία κατασκευάζει υποκατάστατα. Η Αλήθεια δίνει Ζωή…
Και τελικά;;; Ποιος ήταν η μαριονέτα; Ο Ξυλουργός ή ο Πινόκιο;
Όσο η Επιθυμία κινούσε τα νήματα της Μοναξιάς για το Ξυλουργό, και όσο το Ψέμα κινούσε τα βήματα του Πινόκιο – και οι δύο!!
Στο Ψέμα είναι όλοι «νεκροί»:
Είναι θέμα εκπαίδευσης…
Όσο πιο μικρός ξεκινήσεις την… καριέρα σου – τόσο καλύτερα θα ερμηνεύεις το ρόλο σου. Το μεγάλο μυστικό: Η συνεχή πρόβα…
Το ακόμα μεγαλύτερο; Κάντε το να μοιάζει με παιγνίδι!!!
- Έλα να κοιμηθείς… και θα σου πω μια ιστορία!!!
- Μα μαμά… δε νυστάζω τώρα !!! Θα καθίσεις όμως μαζί μου, να μου πεις την ιστορία;
- Φυσικά μωρό μου… ξέρεις πόσο σ’ αγαπώ !! «Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένα παιδάκι
που δεν είχε μαμά και μπαμπά και κοιμότανε στο δρόμο….»
- Μπαμπά, κουράστηκα πολύ φέτος και δε θέλω να πάω φροντιστήριο το καλοκαίρι.
Θέλω να πάω διακοπές με τους φίλους μου…
- Να πας αγόρι μου!! Μην ανησυχείς για μένα…. Θα πω στο γιο του κυρ-Τάκη να με
βοηθήσει… Ξέρεις, του διπλανού που δε καταφέρανε να τον σπουδάσουνε και τον έχουνε για να κάνει θελήματα….
Το παιδί, δεν κατανοεί συνειδητά ούτε τον τρόπο, ούτε τον λόγο που υπέστη χειρισμό – δεν κατανοεί καν ότι υπέστη χειρισμό. Όμως, την ίδια στιγμή βαθιά στο ασυνείδητο του, δέχεται σαν δεδομένο ότι είναι a priori αποδεκτό, να παρακάμπτεται η προσωπική του βούληση. Κι αν αυτό είναι επιτρεπτό από του γονείς του που το γέννησαν και άρα το αγαπούν και σέβονται τις ανάγκες του (;;;), εννοείται πως είναι αποδεκτό να συμβαίνει από οποιονδήποτε άλλο με εξουσία πάνω του.
Την ίδια στιγμή, εκπαιδεύεται με έναν έμμεσο αλλά πανίσχυρο τρόπο στο γεγονός, πως και το ίδιο όταν θελήσει αργότερα να καλύψει κάποια ανάγκη ή επιθυμία του, έχει το δικαίωμα, είτε να χειραγωγήσει τους άλλους με τον τρόπο που διδάχτηκε, είτε να προσφέρει τον εαυτό του βορά στον οποιονδήποτε μπορεί να του δώσει αυτό που θέλει…
Σε αυτήν την διαπίστωση, αυτό που σοκάρει δεν είναι αυτό καθαυτό το συμβάν, αλλά το γεγονός πως οι λόγοι και η έκταση του Χειρισμού στη ζωή μας – δεν έχουν ούτε καταφανή αιτία, ούτε διακριτά όρια.
Ο Χειρισμός είναι μια μορφή Βίας !! Ένας έμμεσος και ύπουλος τρόπος να αποσπάσουμε από κάποιον κάτι που θέλουμε χωρίς να το ζητήσουμε άμεσα – χωρίς να εκτεθούμε ή να εκθέσουμε την επιθμία μας… Θα μπορούσαμε ίσως να δώσουμε ένα ελαφρυντικό σε έναν υπάλληλο που προκειμένου να πάρει αύξηση, επικροτεί τον εργοδότη του σε αποφάσεις ή συμπεριφορές που ο ίδιος δεν εγκρίνει. Αλλά, γιατί μια μητέρα ή ένας πατέρας να καταφύγει στον Χειρισμό για να κοιμίσει ή να ταΐσει το παιδί του; Γιατί να πυροδοτήσει σε ένα πλάσμα που πιστεύει και υποστηρίζει πως αγαπάει, μηχανισμούς ενοχής ή φόβου; Γιατί να το υποβιβάσει σε «κτήμα» ή «αντικείμενο»;
Ίσως γιατί και ο ίδιος δεν γνωρίζει άλλον τρόπο να παίρνει αυτό που θέλει. Ίσως επειδή κανείς δεν του δίδαξε πως να το ζητάει. Ίσως γιατί κανείς δεν του είπε πως είναι εντάξει να σέβεται τις ανάγκες και το όριά του. Ίσως επειδή ο Χειρισμός και η Επιθυμία είναι τα αναπόσπαστα νήματα της ζωής του. Ή… ίσως επειδή η Αγάπη, η Αλήθεια και η Αποδοχή δεν υπήρξαν ποτέ σαν ρόλοι στο Κουκλοθέατρο του Ασυνείδητου Κόσμου του…
«Παγκόσμια» αναμετάδοση…!!!
Είτε συνειδητός, είτε ασυνείδητος ο Χειρισμός είναι Χειρισμός…
Είτε πρόκειται για «αθώα» καθημερινά τεχνάσματα, είτε πρόκειται για διπλωματικούς ελιγμούς, το Ψέμα είναι Ψέμα.
Και δεν γίνεται να είμαστε λίγο Αληθινοί… ή λίγο Ψεύτικοι….
Σε κάθε περίπτωση, για να χειριστούμε κάποιον άλλον, έχουμε ΗΔΗ χειριστεί τον Εαυτό μας: τον έχουμε πείσει ότι είμαστε αδύναμοι, ανίκανοι ή ανάξιοι να διεκδικήσουμε άμεσα και να κερδίσουμε επάξια αυτό που πραγματικά έχουμε ανάγκη….
Στη χειρότερη περίπτωση, ο χειρισμός είναι τόσο συνυφασμένος με εμάς, που δεν έχουμε καν πρόσβαση στις πραγματικές μας ανάγκες. Ενδέχεται δε σοβαρά, να κατασκευάζουμε πλασματικές ανάγκες (επιθυμίες) προκειμένου να έχουμε λόγους να κινούμε αόρατα νήματα μόνο και μόνο για να αποκτά λόγο ύπαρξης η ξύλινη ύπαρξή μας…
Και δε γίνεται να είμαστε λίγο Ζωντανοί … ή λίγο Νεκροί…
Έτσι, αναπόφευκτα το χειριστικό μοντέλο που υπεστήκαμε και έχουμε ασυνείδητα αναπτύξει για να συναλλασσόμαστε με τον εαυτό μας, είναι το ίδιο που χρησιμοποιούμε για να συναλλασσόμαστε με τους άλλους, και φυσικά ακριβώς το ίδιο που χρησιμοποιούμε για να συναλλασσόμαστε με τη Ζωή και τον Θεό…!!
Ένα παράδειγμα είναι η προσευχή: Η προσευχή ανοίγει ένα ιερό πεδίο επικοινωνίας ανάμεσα σε Εμάς και τον Θεό. Αν εγώ, προκειμένου να πάρω αποδοχή ή αναγνώριση, έχω μάθει να «χειρίζομαι» εμένα, τη ζωή και τους ανθρώπους με το ρόλο του «Θύματος» που θυσιάζεται για να είναι οι άλλοι ευτυχισμένοι, τότε την ώρα της Προσευχής:
Στην καλή περίπτωση: Θα ακούσει αυτό που του ζητάω πραγματικά…
Στην ακόμα καλύτερη: Θα φέρει στο δρόμο μου ένα διαζύγιο, ή μια ασθένεια μήπως και ξυπνήσω κι αποφασίσω να κόψω τα «Νήματα»… Γιατί Εκείνος δεν υπάρχει περίπτωση να τα κόψει για μένα…
Είναι βλέπετε, ο τύπος του Γονιού που πραγματικά σέβεται τις ανάγκες των Παιδιών του και δεν τα αναγκάζει να κάνουν τίποτα ούτε άκαιρα, ούτε «για το καλό τους»….
Και τώρα;;;
Τώρα… το θέμα έχει ως εξής:
… την Προσευχή μας!!! Κυριολεκτικά…
Ο μόνος τρόπος να κόψουμε τα νήματα είναι να ζητήσουμε άμεσα αυτό που πραγματικά έχουμε ανάγκη από Αυτόν που μπορεί να μας δώσει απεριόριστη πρόσβαση σε οτιδήποτε, χωρίς να μας «χρεώσει» ή να μας ζητήσει κάτι σε αντάλλαγμα.
Ο μόνος τρόπος για να δούμε την πραγματική ανάγκη της Ψυχής μας, είναι να θελήσουμε να πάμε αυτοπροσώπως στο ραντεβού με τον Θεό.
Όταν καταργούμε αυτόβουλα τον Άλλο, μένουμε εμείς κι Εμείς.
Αναπόφευκτα, η Ανάγκη αναβλύζει απ’ την Ψυχή.
Αναπόφευκτα ο Θεός το ακούει. Αναπόφευκτα το πραγματοποιεί… Αναπόφευκτα.
Γιατί αυτός είναι η Δύναμη, είναι η Αγάπη, είναι η Σοφία.
Δεν θα το σκεφτεί, δεν θα το ζυγίσει, δεν θα του λείψει…
Δεν θα το χειριστεί…
Απλά θα το δώσει…
Το
ακόλουθο μήνυμα δόθηκε μετά από έναν διαλογισμό για τον Χειρισμό. Ο
διαλογισμός έγινε από τον Ιησού μέσω του Αριστείδη Μπαντέλη και το
μήνυμα δόθηκε μέσω της Χριστίνας Μανουηλίδου.
Τετάρτη, 10 Ιουλίου 2013
Άρης: Όλη η δουλειά θα γίνει στην κοιλιά και στα έντερα….
Χριστίνα
Ων Εαυτό Αλήθεια…
Ων Εαυτό Αλήθεια…
Ων Εαυτό Αλήθεια…
Λαμβάνοντας την αίσθηση της Ψυχής σας, αισθανθείτε ωσάν Λόγο το Κέντρο του σώματός σας…
Ων Εαυτό Αλήθεια, στιγμές ψυχής ζητήσατε ως Εαυτό.
Εν τω άνω μέρος του σώματός σας κατοικούντων ων εαυτώ, κατοικούντων ων φαντασία.
Νοιώσατε αυτόν θεόν, ως αλήθεια.
Εις αυτόν απλώς αφήστε, εις το Κέντρο προχωρήστε… εις αυτόν η αλήθεια εαυτού..
Ζητήστε, νοιώστε, ειδείτε, ακούστε, βιώστε, απλά ζητήστε…
Εγώ σας ακούω και σας αισθάνομαι..
Εσείς παραπλανάστε…
Εγώ σας νοιώθω.
Εσείς παραπλανάστε…
Εάν εσείς νοιώσετε και ζητήσετε Ψυχή, αυτήν θα λάβετε ως δώρο Εαυτού.
Ως εσείς χαίρεστε δια άλλας ψυχάς, λυπάστε δια άλλα ψυχάς, ως αυτό εγκλωβίζει σώμα και Νου.
Απλά στη γήινη ζωή που περπατάτε, νοιώστε την ψυχή σας και ζητήστε μέσα από αυτήν.
Αφήστε το να έρθει σε εμένα.
Εσείς απλώς αισθανθείτε.
Αγαπήστε τον εαυτό σας αλλά μην τον λυπηθείτε.
Αγαπήστε τον εαυτό σας, αλλά μην τον διαχειριστείτε.
Αγαπήστε τον εαυτό σας ως Εμού…
Η πατρίδα σας η Ελλάδα, περνάει δύσκολες στιγμές.
Όλοι περιμένουνε την 1η Αυγούστου, να κλείσουν για να ανασάνουν.
Ως τότε, η κατάσταση θα δυσκολεύει.
Η ανάσα θα παρθεί τον Αύγουστο.
Οι άνθρωποι θα κοιμούνται. Άλλοι θα λυπούνται. Άλλοι θα κλαίνε. Άλλοι θα χαίρονται.
Άλλοι δεν θα αισθάνονται. Άλλοι θα έρθουν εδώ.
Όποιος κοιτάξει το Δρόμο του, όποιος κοιτάξει τον εαυτό του και την ψυχή του, θα περάσει αλώβητος.
Όσοι ρωτάνε, ξέρουνε τι θα πάρουνε σαν απάντηση.
Όσοι νομίζουν ότι δουλεύουνε, ξέρουνε τι κάνουνε.
Όσοι νομίζουν ότι υπηρετούν την Αλήθεια, θα διαχειριστούν την πατρίδα σας με το όφελος του ψέματος, με το όφελος του «έκανα κάτι», με το όφελος του «ξέρω», με το όφελος του «γνωρίζω».
Αφήστε τους να κάνουνε, εσείς απλώς αισθανθείτε και προχωρήστε στο δρόμο σας.
Ζητήστε για να πάρετε, κι απλώς προχωρήστε…
Κρατήστε την ημερομηνία 16η Σεπτεμβρίου, και 9η Σεπτεμβρίου.
Απλώς κρατήστε την… και αφήστε την.
Οι άνθρωποι θα εγκλωβιστούν μέσα στα λόγια.
Οι άνθρωποι θα εγκλωβιστούν μες τα μυαλά τους…
Οι άνθρωποι θα εγκλωβιστούν μες τις υποχρεώσεις τους.
Θα εγκλωβιστούν στη λύπησή τους.
Εκεί δεν πλησιάζετε. Δεν ακούτε. Δε βλέπετε. Δεν επεμβαίνετε. Δεν σώζετε.
Απλά τους αφήνετε.
Όσοι θελήσουν να σας ακολουθήσουν, απλώς θα συμβεί.
Θα απαντάτε μόνο όταν σας ρωτάνε, και αφού επιλέξετε αν εσείς θέλετε να απαντήσετε.
Θα ακούτε μόνο όταν θέλετε, και αφού επιλέξετε ότι θέλετε να τους ακούσετε.
Ευχηθείτε μόνο στον εαυτό σας.
Ευχηθείτε για την ψυχής ας.
Ευχηθείτε για το σώμα σας.
Ώρα καλή…
Όταν δεν είμαστε ζωντανοί, είμαστε νεκροί.
Δεν μπορούμε να είμαστε λίγο ζωντανοί ή λίγο νεκροί…
Με τον ίδιο τρόπο, όσο δεν είμαστε Αληθινοί, είμαστε Ψεύτικοι…
Δεν γίνεται να είμαστε λίγο αληθινοί ή λίγο ψεύτικοι…
Δεν γίνεται να είμαστε «υπό συνθήκες ειλικρινής ή «εκ παραδρομή» ψεύτες.
Καθώς λοιπόν ανιχνεύουμε τη διαδρομή στην προσωπική Εσωτερική μας Αλήθεια, κάποια στιγμή καλούμαστε να τοποθετηθούμε στο εξής ερώτημα:
Όταν η ζωή που ζούμε δεν μας ανήκει αμιγώς – όταν δηλαδή οι συνειδητές ή ασυνείδητες συμπεριφορές μας τείνουν να εκφράζουν ως επί το πλείστον επίκτητες πεποιθήσεις και ετερόβουλες επιθυμίες χωρίς να ξεκινούν καν να εκφράζουν την Αλήθεια του Εαυτού μας και τις Πραγματικές Ανάγκες της Ψυχής – τι είμαστε;
Ζωντανοί ή Πεθαμένοι;
Ο Κάρλο Καλόντι όταν έγραψε το παραμύθι «Οι Περιπέτειες του Πινόκιο» (1883), εμπνεύστηκε την ιστορία ενός γέρο-ξυλουργού που ανήμπορος να αντιμετωπίσει την μοναξιά του θέλησε να κατασκευάσει ένα ξύλινο γιο για να του κάνει παρέα.
Ένα γιό που ναι μεν συμπεριφερόταν σαν αληθινός, αλλά παρέμενε… ξύλινος.
Ακόμα κι έτσι, ο Πινόκιο θέλησε να φύγει για να «ζήσει».
Ο Ξυλουργός, χωρίς νήματα δεν μπορούσε να ελέγξει το αγόρι και κινδύνεψε τη ζωή του για να το βρει και να το φέρει πίσω… Ο Πινόκιο κατάλαβε πως χωρίς Αλήθεια δεν μπορούσε να ζήσει σαν κανονικό αγόρι…
Όταν δεν έχουμε πρόσβαση στις πραγματικές Ανάγκες της Ψυχής, ο Νους κατασκευάζει Επιθυμίες. Η Επιθυμία κατασκευάζει υποκατάστατα. Η Αλήθεια δίνει Ζωή…
Και τελικά;;; Ποιος ήταν η μαριονέτα; Ο Ξυλουργός ή ο Πινόκιο;
Όσο η Επιθυμία κινούσε τα νήματα της Μοναξιάς για το Ξυλουργό, και όσο το Ψέμα κινούσε τα βήματα του Πινόκιο – και οι δύο!!
Στο Ψέμα είναι όλοι «νεκροί»:
- Όσοι κατασκευάζουν υποκατάστατα και χειρίζονται τους ανθρώπους σαν αντικείμενα για τις επιθυμίες τους, κινούνται οι ίδιοι από τα νήματα της Επιθυμίας. Νομίζουν πως ο Άλλος είναι η «μαριονέτα» και δίνουν τη ζωή και το χρόνο τους παραμένοντας υπόχρεοι στον συνεχή τους φόβο τους μην τυχόν η «μαριονέτα «πάρει πρωτοβουλία» και φύγει…
- Όσοι κινούνται τυφλά και άβουλα από τις προσταγές και τα νήματα ενός αόρατου ή ορατού Αφέντη, δίνουν την αξία και την ελευθερία τους με αντάλλαγμα τη Ζωή και το Χρόνο του «αφέντη» τους, νομίζοντας πως έτσι θα μαλακώσουν την ψεύτικη και «ξύλινη» καρδιά τους…
Είναι θέμα εκπαίδευσης…
Όσο πιο μικρός ξεκινήσεις την… καριέρα σου – τόσο καλύτερα θα ερμηνεύεις το ρόλο σου. Το μεγάλο μυστικό: Η συνεχή πρόβα…
Το ακόμα μεγαλύτερο; Κάντε το να μοιάζει με παιγνίδι!!!
- Έλα να κοιμηθείς… και θα σου πω μια ιστορία!!!
- Μα μαμά… δε νυστάζω τώρα !!! Θα καθίσεις όμως μαζί μου, να μου πεις την ιστορία;
- Φυσικά μωρό μου… ξέρεις πόσο σ’ αγαπώ !! «Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένα παιδάκι
που δεν είχε μαμά και μπαμπά και κοιμότανε στο δρόμο….»
- Μπαμπά, κουράστηκα πολύ φέτος και δε θέλω να πάω φροντιστήριο το καλοκαίρι.
Θέλω να πάω διακοπές με τους φίλους μου…
- Να πας αγόρι μου!! Μην ανησυχείς για μένα…. Θα πω στο γιο του κυρ-Τάκη να με
βοηθήσει… Ξέρεις, του διπλανού που δε καταφέρανε να τον σπουδάσουνε και τον έχουνε για να κάνει θελήματα….
Το παιδί, δεν κατανοεί συνειδητά ούτε τον τρόπο, ούτε τον λόγο που υπέστη χειρισμό – δεν κατανοεί καν ότι υπέστη χειρισμό. Όμως, την ίδια στιγμή βαθιά στο ασυνείδητο του, δέχεται σαν δεδομένο ότι είναι a priori αποδεκτό, να παρακάμπτεται η προσωπική του βούληση. Κι αν αυτό είναι επιτρεπτό από του γονείς του που το γέννησαν και άρα το αγαπούν και σέβονται τις ανάγκες του (;;;), εννοείται πως είναι αποδεκτό να συμβαίνει από οποιονδήποτε άλλο με εξουσία πάνω του.
Την ίδια στιγμή, εκπαιδεύεται με έναν έμμεσο αλλά πανίσχυρο τρόπο στο γεγονός, πως και το ίδιο όταν θελήσει αργότερα να καλύψει κάποια ανάγκη ή επιθυμία του, έχει το δικαίωμα, είτε να χειραγωγήσει τους άλλους με τον τρόπο που διδάχτηκε, είτε να προσφέρει τον εαυτό του βορά στον οποιονδήποτε μπορεί να του δώσει αυτό που θέλει…
Σε αυτήν την διαπίστωση, αυτό που σοκάρει δεν είναι αυτό καθαυτό το συμβάν, αλλά το γεγονός πως οι λόγοι και η έκταση του Χειρισμού στη ζωή μας – δεν έχουν ούτε καταφανή αιτία, ούτε διακριτά όρια.
Ο Χειρισμός είναι μια μορφή Βίας !! Ένας έμμεσος και ύπουλος τρόπος να αποσπάσουμε από κάποιον κάτι που θέλουμε χωρίς να το ζητήσουμε άμεσα – χωρίς να εκτεθούμε ή να εκθέσουμε την επιθμία μας… Θα μπορούσαμε ίσως να δώσουμε ένα ελαφρυντικό σε έναν υπάλληλο που προκειμένου να πάρει αύξηση, επικροτεί τον εργοδότη του σε αποφάσεις ή συμπεριφορές που ο ίδιος δεν εγκρίνει. Αλλά, γιατί μια μητέρα ή ένας πατέρας να καταφύγει στον Χειρισμό για να κοιμίσει ή να ταΐσει το παιδί του; Γιατί να πυροδοτήσει σε ένα πλάσμα που πιστεύει και υποστηρίζει πως αγαπάει, μηχανισμούς ενοχής ή φόβου; Γιατί να το υποβιβάσει σε «κτήμα» ή «αντικείμενο»;
Ίσως γιατί και ο ίδιος δεν γνωρίζει άλλον τρόπο να παίρνει αυτό που θέλει. Ίσως επειδή κανείς δεν του δίδαξε πως να το ζητάει. Ίσως γιατί κανείς δεν του είπε πως είναι εντάξει να σέβεται τις ανάγκες και το όριά του. Ίσως επειδή ο Χειρισμός και η Επιθυμία είναι τα αναπόσπαστα νήματα της ζωής του. Ή… ίσως επειδή η Αγάπη, η Αλήθεια και η Αποδοχή δεν υπήρξαν ποτέ σαν ρόλοι στο Κουκλοθέατρο του Ασυνείδητου Κόσμου του…
«Παγκόσμια» αναμετάδοση…!!!
Είτε συνειδητός, είτε ασυνείδητος ο Χειρισμός είναι Χειρισμός…
Είτε πρόκειται για «αθώα» καθημερινά τεχνάσματα, είτε πρόκειται για διπλωματικούς ελιγμούς, το Ψέμα είναι Ψέμα.
Και δεν γίνεται να είμαστε λίγο Αληθινοί… ή λίγο Ψεύτικοι….
Σε κάθε περίπτωση, για να χειριστούμε κάποιον άλλον, έχουμε ΗΔΗ χειριστεί τον Εαυτό μας: τον έχουμε πείσει ότι είμαστε αδύναμοι, ανίκανοι ή ανάξιοι να διεκδικήσουμε άμεσα και να κερδίσουμε επάξια αυτό που πραγματικά έχουμε ανάγκη….
Στη χειρότερη περίπτωση, ο χειρισμός είναι τόσο συνυφασμένος με εμάς, που δεν έχουμε καν πρόσβαση στις πραγματικές μας ανάγκες. Ενδέχεται δε σοβαρά, να κατασκευάζουμε πλασματικές ανάγκες (επιθυμίες) προκειμένου να έχουμε λόγους να κινούμε αόρατα νήματα μόνο και μόνο για να αποκτά λόγο ύπαρξης η ξύλινη ύπαρξή μας…
Και δε γίνεται να είμαστε λίγο Ζωντανοί … ή λίγο Νεκροί…
Έτσι, αναπόφευκτα το χειριστικό μοντέλο που υπεστήκαμε και έχουμε ασυνείδητα αναπτύξει για να συναλλασσόμαστε με τον εαυτό μας, είναι το ίδιο που χρησιμοποιούμε για να συναλλασσόμαστε με τους άλλους, και φυσικά ακριβώς το ίδιο που χρησιμοποιούμε για να συναλλασσόμαστε με τη Ζωή και τον Θεό…!!
Ένα παράδειγμα είναι η προσευχή: Η προσευχή ανοίγει ένα ιερό πεδίο επικοινωνίας ανάμεσα σε Εμάς και τον Θεό. Αν εγώ, προκειμένου να πάρω αποδοχή ή αναγνώριση, έχω μάθει να «χειρίζομαι» εμένα, τη ζωή και τους ανθρώπους με το ρόλο του «Θύματος» που θυσιάζεται για να είναι οι άλλοι ευτυχισμένοι, τότε την ώρα της Προσευχής:
- Δεν θα πω: «Θεέ μου, δώσε μου σήμερα τη Δύναμη που μου λείπει για να κάνω αλλαγές στη ζωή μου ώστε να βιώσω τι θα πει Αγάπη κι Εκτίμηση μέσα από την Ελευθερία».
- Θα πω: «Θεέ μου, σε παρακαλώ με όλη μου την καρδιά, να έχεις καλά τον άντρα μου και να τα παιδία μου για να μπορώ να τους δίνω όλη τη φροντίδα μου, γιατί χωρίς αυτούς δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου».
- Αυτό που πραγματικά λέω: «Θεέ μου, σε παρακαλώ με όλη μου την καρδιά, διαιώνισε την ψυχική μου καταδίκη. Μη με λυτρώσεις ακόμα από την ανάγκη που με κρατάει δέσμια και δεν μπορώ να δω τις δικές μου ανάγκες και να φροντίσω για τη δική μου ζωή».
Στην καλή περίπτωση: Θα ακούσει αυτό που του ζητάω πραγματικά…
Στην ακόμα καλύτερη: Θα φέρει στο δρόμο μου ένα διαζύγιο, ή μια ασθένεια μήπως και ξυπνήσω κι αποφασίσω να κόψω τα «Νήματα»… Γιατί Εκείνος δεν υπάρχει περίπτωση να τα κόψει για μένα…
Είναι βλέπετε, ο τύπος του Γονιού που πραγματικά σέβεται τις ανάγκες των Παιδιών του και δεν τα αναγκάζει να κάνουν τίποτα ούτε άκαιρα, ούτε «για το καλό τους»….
Και τώρα;;;
Τώρα… το θέμα έχει ως εξής:
- Ο Χειριστής και ο Χειριζόμενος, είναι το ίδιο.
- Είτε μας αρέσει, είτε όχι, είτε το ξέρουμε, είτε όχι, έχουμε αναπόφευκτα εκπαιδευτεί από μικρά, να είμαστε και τα δύο.
- Κάθε φορά που εμπλεκόμαστε σε παιχνίδια χειραγώγησης, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα σημαίνει πως έχουμε παραδώσει τη Δύναμη μας σε κάποιον Άλλον που πιστεύουμε πως έχει κάτι που εμείς δεν έχουμε, ή μπορεί να μας δώσει κάτι που μας λείπει…
- Έχουμε εκτεθεί σε συνθήκες που μειώνουν την αυτοεκτίμηση και την αξιοπρέπειά μας και μεγαλώνουν την ασυνείδητη Ενοχή καθώς και την απόσταση από την Αλήθεια μας. Ακόμα κι αν πετύχουμε αυτό που επιθυμούμε, το κόστος είναι… απροσμέτρητο.
- Μια δική μας Ανάγκη δεν είναι δυνατόν να καλυφθεί από κάποιον ή κάτι άλλο έξω από εμάς. Μία επιθυμία… ίσως, αλλά ακόμα κι έτσι, το υποκατάστατο είναι πάντα προσωρινό…
- Κάθε φορά πως θεωρούμε τον Άλλο ισχυρότερο από εμάς, του παραχωρούμε το Θρόνο της Εσωτερικής μας Ιεραρχίας. Κάποιος άλλος είναι πλέον ο Θεός! Την ώρα της Ανάγκης, την ώρα της Προσευχής… ποιος θα με εκπροσωπήσει; Ο Ξυλουργός ή ο Πινόκιο; Μμμμμ; Ποιος θέλει να είναι σήμερα ο Θεός μου;
… την Προσευχή μας!!! Κυριολεκτικά…
Ο μόνος τρόπος να κόψουμε τα νήματα είναι να ζητήσουμε άμεσα αυτό που πραγματικά έχουμε ανάγκη από Αυτόν που μπορεί να μας δώσει απεριόριστη πρόσβαση σε οτιδήποτε, χωρίς να μας «χρεώσει» ή να μας ζητήσει κάτι σε αντάλλαγμα.
Ο μόνος τρόπος για να δούμε την πραγματική ανάγκη της Ψυχής μας, είναι να θελήσουμε να πάμε αυτοπροσώπως στο ραντεβού με τον Θεό.
Όταν καταργούμε αυτόβουλα τον Άλλο, μένουμε εμείς κι Εμείς.
Αναπόφευκτα, η Ανάγκη αναβλύζει απ’ την Ψυχή.
Αναπόφευκτα ο Θεός το ακούει. Αναπόφευκτα το πραγματοποιεί… Αναπόφευκτα.
Γιατί αυτός είναι η Δύναμη, είναι η Αγάπη, είναι η Σοφία.
Δεν θα το σκεφτεί, δεν θα το ζυγίσει, δεν θα του λείψει…
Δεν θα το χειριστεί…
Απλά θα το δώσει…
Το
ακόλουθο μήνυμα δόθηκε μετά από έναν διαλογισμό για τον Χειρισμό. Ο
διαλογισμός έγινε από τον Ιησού μέσω του Αριστείδη Μπαντέλη και το
μήνυμα δόθηκε μέσω της Χριστίνας Μανουηλίδου. Τετάρτη, 10 Ιουλίου 2013
Άρης: Όλη η δουλειά θα γίνει στην κοιλιά και στα έντερα….
Χριστίνα
Ων Εαυτό Αλήθεια…
Ων Εαυτό Αλήθεια…
Ων Εαυτό Αλήθεια…
Λαμβάνοντας την αίσθηση της Ψυχής σας, αισθανθείτε ωσάν Λόγο το Κέντρο του σώματός σας…
Ων Εαυτό Αλήθεια, στιγμές ψυχής ζητήσατε ως Εαυτό.
Εν τω άνω μέρος του σώματός σας κατοικούντων ων εαυτώ, κατοικούντων ων φαντασία.
Νοιώσατε αυτόν θεόν, ως αλήθεια.
Εις αυτόν απλώς αφήστε, εις το Κέντρο προχωρήστε… εις αυτόν η αλήθεια εαυτού..
Ζητήστε, νοιώστε, ειδείτε, ακούστε, βιώστε, απλά ζητήστε…
Εγώ σας ακούω και σας αισθάνομαι..
Εσείς παραπλανάστε…
Εγώ σας νοιώθω.
Εσείς παραπλανάστε…
Εάν εσείς νοιώσετε και ζητήσετε Ψυχή, αυτήν θα λάβετε ως δώρο Εαυτού.
Ως εσείς χαίρεστε δια άλλας ψυχάς, λυπάστε δια άλλα ψυχάς, ως αυτό εγκλωβίζει σώμα και Νου.
Απλά στη γήινη ζωή που περπατάτε, νοιώστε την ψυχή σας και ζητήστε μέσα από αυτήν.
Αφήστε το να έρθει σε εμένα.
Εσείς απλώς αισθανθείτε.
Αγαπήστε τον εαυτό σας αλλά μην τον λυπηθείτε.
Αγαπήστε τον εαυτό σας, αλλά μην τον διαχειριστείτε.
Αγαπήστε τον εαυτό σας ως Εμού…
Η πατρίδα σας η Ελλάδα, περνάει δύσκολες στιγμές.
Όλοι περιμένουνε την 1η Αυγούστου, να κλείσουν για να ανασάνουν.
Ως τότε, η κατάσταση θα δυσκολεύει.
Η ανάσα θα παρθεί τον Αύγουστο.
Οι άνθρωποι θα κοιμούνται. Άλλοι θα λυπούνται. Άλλοι θα κλαίνε. Άλλοι θα χαίρονται.
Άλλοι δεν θα αισθάνονται. Άλλοι θα έρθουν εδώ.
Όποιος κοιτάξει το Δρόμο του, όποιος κοιτάξει τον εαυτό του και την ψυχή του, θα περάσει αλώβητος.
Όσοι ρωτάνε, ξέρουνε τι θα πάρουνε σαν απάντηση.
Όσοι νομίζουν ότι δουλεύουνε, ξέρουνε τι κάνουνε.
Όσοι νομίζουν ότι υπηρετούν την Αλήθεια, θα διαχειριστούν την πατρίδα σας με το όφελος του ψέματος, με το όφελος του «έκανα κάτι», με το όφελος του «ξέρω», με το όφελος του «γνωρίζω».
Αφήστε τους να κάνουνε, εσείς απλώς αισθανθείτε και προχωρήστε στο δρόμο σας.
Ζητήστε για να πάρετε, κι απλώς προχωρήστε…
Κρατήστε την ημερομηνία 16η Σεπτεμβρίου, και 9η Σεπτεμβρίου.
Απλώς κρατήστε την… και αφήστε την.
Οι άνθρωποι θα εγκλωβιστούν μέσα στα λόγια.
Οι άνθρωποι θα εγκλωβιστούν μες τα μυαλά τους…
Οι άνθρωποι θα εγκλωβιστούν μες τις υποχρεώσεις τους.
Θα εγκλωβιστούν στη λύπησή τους.
Εκεί δεν πλησιάζετε. Δεν ακούτε. Δε βλέπετε. Δεν επεμβαίνετε. Δεν σώζετε.
Απλά τους αφήνετε.
Όσοι θελήσουν να σας ακολουθήσουν, απλώς θα συμβεί.
Θα απαντάτε μόνο όταν σας ρωτάνε, και αφού επιλέξετε αν εσείς θέλετε να απαντήσετε.
Θα ακούτε μόνο όταν θέλετε, και αφού επιλέξετε ότι θέλετε να τους ακούσετε.
Ευχηθείτε μόνο στον εαυτό σας.
Ευχηθείτε για την ψυχής ας.
Ευχηθείτε για το σώμα σας.
Ώρα καλή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου