Εγωϊσμός: Η Σκιά του Εαυτού μας...

«Ο ‘Ήλιος κατά το μεσημέρι του θερινού ηλιοστασίου βρίσκεται στο ζενίθ και ρίχνει τις ακτίνες του κάθετα στον ορίζοντα - οι σκιές εξαφανίζονταν τελείως και το νερό καθρεπτίζεται στον πυθμένα ενός πηγαδιού…»
Ερατοσθένης ο Κυρηναίος (240 π.Χ.)

Το Φως του Πνεύματος ρέει άπλετο και λούζει χωρίς διακρίσεις, κανόνες ή προϋποθέσεις οτιδήποτε περιέρχεται στο πεδίο του…  Όσο όμως η εστίαση μας δεν ευθυγραμμίζεται με τη πορεία του, στα σημεία που το Φως δεν φτάνει, δημιουργούνται Σκιές που νομίζουν πως «υπάρχουν» και διεκδικούν μερίδιο στην πραγματικότητά μας…

Όμως οι σκιές δεν είναι αληθινές… Είναι ανυπόστατα κακέκτυπα της αλήθειας και δρουν πλέκοντας στο Νου μας θολά σενάρια που εξυπηρετούν τις ασυνείδητες (αφώτιστες) περιοχές της ύπαρξης μας… Όταν κάτι εισέρχεται στο Νοητικό μας Σώμα, είτε είναι σκέψη είτε είναι πεποίθηση, η φυσική τάση του Νου είναι να του δώσει σχήμα, μέγεθος ή βαθμό για να το κάνει συγκεκριμένο ώστε να του δώσει υπόσταση… Κι όταν το μυαλό δημιουργεί κάτι – το υποστηρίζει αδιαφορώντας αν είναι αληθινό, ψεύτικο, στρεβλό ή άκαιρο…

Υπό αυτήν την οπτική, ο ανθρώπινος Εγωισμός είναι μια σκιά του Εαυτού μας που συντηρείται από καθαρά νοητικά μοντέλα που ριζώνουν μεν μακριά από το Φως της Επίγνωσης μας αλλά ανθούν κατευθείαν στη καθημερινότητά μας, καθορίζοντας με ανατριχιαστική άνεση την πορεία της ζωής μας συνήθως πολύ μακριά από το Δρόμο μας…

Από θέση επίγνωσης, δεν μπορούμε να δώσουμε έναν ορισμό ή μια περιγραφή για κάτι που δεν υπάρχει... Μπορούμε απλά να προσεγγίσουμε την έννοια του Εγωισμού αφαιρετικά… σαν κάτι Μη-Αληθινό.

Από την άλλη πλευρά, δεν μπορούμε να χτίσουμε μία ακόμα «καταστροφολογική» θεωρία παραδειγματικής αποποίησης του «Εγώ», διότι αν και ανυπόστατος, ο εγωισμός δημιούργησε πραγματικότητες: οικογένειες, σχέσεις, εργασίες… Δημιούργησε συμπεριφορικά και συναισθηματικά μοτίβα προσωπικότητας που σε μια λανθάνουσα, ασυνείδητη ή αδύναμη στιγμή της ζωής μας η ύπαρξή τους ισοδυναμούσε με την επιβίωση…

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε, είναι να πάρουμε μια βαθιά ανάσα και να επιχειρήσουμε να μετατοπίσουμε για λίγο την εστίαση μας προς το Φως της Συνειδητότητάς μας… Αν σταθούμε για λίγο στο Κέντρο μας - στο ζενίθ του Προσωπικού μας Ήλιου - το Φως θα διαλύσει κάθε σκιά, θα σπάσει κάθε μορφή και θα πάρουμε ίσως μια γεύση πως είναι ο Ασκίαστος ουρανός της Αλήθειας μας όταν καθρεπτίζεται στον πυθμένα της Ύπαρξής μας… Αυτό συχνά αρκεί…

Ας δούμε πως…

Διαφέρω άρα υπάρχω…

Αν υποθέσουμε πως το Θείο είναι μια Ουράνια Θάλασσα, κάθε σταγόνα Του που πέφτει στη Γη παίρνει Μορφή προκειμένου να μπορέσει να εκφράσει και να εκδηλώσει τη Θεϊκή της ταυτότητα στο γήινο πεδίο. Και ενώ σε ψυχικό επίπεδο η Θεϊκή Καταγωγή είναι κοινό μυστικό για όλα τα έμβια όντα, ο τρόπος που ο καθένας μας θα εκδηλώσει τις μοναδικές και αναντίγραφες ιδιότητες της Ψυχής του εξαρτάται και από υποκειμενικούς παράγοντες όπως: οι πεποιθήσεις και οι ισορροπίες του οικογενειακού του/της σχήματος κατά τη γέννηση, οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες της ιστορικής περιόδου που διανύει καθώς και το θεολογικό/θρησκευτικό πλαίσιο της χώρας του/της…

Όταν φεύγω από το Θείο, την Ενότητα, το Όλον… πως μπορώ να ξέρω ότι υπάρχω αν δεν συγκριθώ με κάτι άλλο; Πως μπορώ να αντιληφθώ και να εκδηλώσω την ιδιαιτερότητα μου ως Ψυχή; Αν όλες οι Σταγόνες ήμασταν ίδιες τότε πως θα αναγνώριζα τον Εαυτό μου ως αυθύπαρκτο και ανεξάρτητο Ον;
Η διαφορετικότητα και η μοναδικότητα που φέρει ο καθένας μας, είναι η προσωπική μας σφραγίδα και ο τρόπος να βιώσουμε το γεγονός ότι υπάρχουμε στο κόσμο των Μορφών…

«Δεν είμαστε μια σταγόνα στον Ωκεανό…
Eίμαστε ολόκληρος ο Ωκεανός σε μια σταγόνα… » - Rumi

Σε κάθετο επίπεδο (πνευματικό) όλοι μοιραζόμαστε την κοινή καταγωγή της Θεϊκότητας μας και υπό αυτήν την έννοια είμαστε ίδιοι και ίσοι «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν». Σε οριζόντιο όμως επίπεδο (Γήινο) είμαστε πλέον και Μορφές· και επιζητούμε να αναγνωρίσουμε τη μοναδικότητά μας μέσω της σύγκρισης με κάτι άλλο που είναι διαφορετικό, άρα συγκρίσιμο…

Ο κίνδυνος ελλοχεύει στο σημείο που η διαφορετικότητα εμπλέκεται σε ψυχολογικά δίπολα (π.χ.: θύτης-θύμα, ευφυής-αδαής, καλός-κακός κλπ..) που ορίζουν συμπεριφορές των οποίων η έκφραση δεν πρεσβεύει αυθεντικά συναισθήματα και ξεκάθαρη σχέση αλλά ασυνείδητους μηχανισμούς χειραγώγησης κι ελέγχου που πηγάζουν από την ταύτιση μας με την «αφανή πλευρά» της συνειδητότητάς μας…

Στην απόσταση μεταξύ του Αληθινού και του Εγωϊκού μας Εαυτού, το τι κάνουμε σπάνια δίνει το στίγμα μας… Εκείνο που χαρακτηρίζει τις πράξεις μας είναι η πρόθεση που τις συνοδεύει. Υπό αυτό το πρίσμα είτε έχουμε πάρει το ρόλο του θύτη, είτε του θύματος - εφόσον και για όσο είμαστε εγκλωβισμένοι σε κάποιο ασυνείδητο νοητικό δίπολο και αντιλαμβανόμαστε την διαφορετικότητά μας μέσω της σύγκρισης- είμαστε όλοι εγωιστές…

Έχουμε συνηθίσει να χαρακτηρίζουμε εγωιστές τους ανθρώπους που προάγουν εγωκεντρικά μοντέλα συμπεριφορών και εκφράζουν έντονα τον εαυτό τους, όπως για παράδειγμα έναν δυνάστη «θύτη» εργοδότη που αρέσκεται να πιέζει τον υπάλληλο του. Και πώς αντιλαμβάνεται κάποιος ότι είναι θύτης; Έχοντας ένα θύμα απέναντί του…

 Από την άλλη πλευρά ο υπάλληλος/θύμα αντιλαμβάνεται τη «θέση» του έχοντας απέναντί του έναν θύτη. Το ενδιαφέρον είναι πως το θύμα – εφόσον συμμετέχει στο δίπολο - είναι ισόβαθμα εγωιστής όσο και ο θύτης του και απλά εκφράζει τον εγωισμό με παθητικό τρόπο. Ο υπάλληλος ενδεχομένως να αναπαράγει ένα παλιάς προέλευσης (οικογενειακό σχήμα) εγωϊκό πρότυπο απολαμβάνοντας θαυμασμό και ικανοποίηση από το γεγονός ότι «αντέχει»… Με ίδιο τρόπο μια καταπιεσμένη και πολυάσχολη νοικοκυρά που δεν βρίσκει ποτέ χρόνο να ικανοποιήσει μια επιθυμία της (να πάει μια βόλτα, γυμναστήριο, σινεμά) αντλεί αποδοχή και κατανόηση από τον περίγυρό της μέσα από τη «θυσία» της καθώς η «αγάπη» και η «αντοχή» για κάποιο λόγο είναι ταυτόσημες στο μυαλό της…

Όμως δε γίναμε Σταγόνες για να αντέχουμε τη Ζωή ή απλά να επιβιώνουμε… Γίναμε Σταγόνες για να τη ζήσουμε… Για να αντιληφθούμε την Ύπαρξή μας, να βιώσουμε την ιδιαιτερότητα της Ψυχής μας και να ποτίσουμε αυτή τη Γη με λίγο Θεό ακόμα…
 
Ο λευκός ελέφαντας …

Όπως είπαμε νωρίτερα, μια από τις ιδιότητες του μυαλού είναι να δίνει σχήμα σε σκέψεις ή πεποιθήσεις και μετά να μορφοποιεί και να υποστηρίζει αυτό που δημιουργεί σαν να είναι πραγματικό! Το μυαλό δεν συναισθάνεται και δεν κάνει διακρίσεις στο τι δημιουργεί… και στο βαθμό που δεν είμαστε Παρόντες με Συνείδηση, δεν μπορεί να επέμβει στο πως τοποθετούνται τα δεδομένα στο μυαλό μας: αν είναι δικά μας ή εξωγενή, αν είναι αληθινά ή ψεύτικα, αν είναι χρήσιμα ή άτοπα… Απλά τα ενεργοποιεί και τα φέρνει στην πραγματικότητά μας…

Για παράδειγμα: Αν η κοινωνία απαιτεί πολεμιστές, για το φόνο που «εθελοντικά» θα διαπράξω εν καιρώ πολέμου θα είμαι ήρωας … Αν διαπράξω φόνο εν καιρώ ειρήνης, θα φυλακιστώ. Ο τρόπος δηλαδή που θα βιώσω τη συνέπεια της ίδιας πράξης δεν καθορίζεται ούτε αυτόνομα ούτε αντικειμενικά, αλλά από τις πεποιθήσεις που εξυπηρετούν την κοινωνία την τρέχουσα ιστορική στιγμή….

Και στις δύο περιπτώσεις - εφόσον ήμουν συνειδησιακά απών - ο τρόπος που θα βιώσω τον εαυτό μου είναι εγωιστικός…

Κατά αυτόν τον τρόπο, όλοι μας σε πρώιμη ηλικία αποκτήσαμε μια εγωιστική ταυτότητα μέσα από την οικογένεια μας (καλό/κακό παιδί, ήσυχο/επαναστάτης) και αργότερα από το κοινωνικό σύστημα μέσα στο οποίο ενταχθήκαμε (θύτης/θύμα, εργατικός/τεμπέλης, αργός/γρήγορος κλπ). Κι ανεξάρτητα από ποια άκρη του νήματος βρισκόμαστε, είμαστε ΟΛΟΙ εγωιστές.

Όταν δεν είμαι ο Εαυτός μου – είμαι η Σκιά του! Όταν δεν είμαι αληθινός – είμαι εγωιστής.

Ο εγωισμός είναι νοητικό μόρφωμα…  Κι η διαδικασία που ενστικτωδώς προκύπτει όταν επιχειρούμε να «απενεργοποιήσουμε» ένα νοητικό μόρφωμα είναι να το αντικαταστήσουμε με το αντίθετό του: «μην είσαι εγωιστής» ή «γίνε αλτρουιστής»…

ΜΗΝ σκεφτείς έναν λευκό ελέφαντα…
Χμμμ;;
Μόλις διαπιστώσαμε πως οι λέξεις ΜΗΝ, ΔΕΝ κλπ…δεν εμποδίζουν καθόλου τον λευκό ελέφαντα να σχηματοποιηθεί στο μυαλό μας…

Ας δούμε το εξής: ο Νους δίνει σχήμα και ταυτότητα ακόμα και σε ανύπαρκτα πράγματα. Και είναι ΤΟ ΣΧΗΜΑ, το νοητικό μόρφωμα που πραγματώνεται – όχι οι λέξεις ή ο τρόπος που το εισάγουν. Με αυτό το συλλογισμό, λέγοντας «ΔΕΝ θέλω να είμαι φτωχός», «ΜΗΝ είσαι αδύναμος», «ΜΗΝ είσαι εγωιστής»…. ο Νους εστιάζει στη φτώχεια, στην αδυναμία και στον εγωισμό… Όσο για τον αλτρουισμό, χωρίς συνειδητότητα δεν είναι παρά η άλλη άκρη του νήματος στο δίπολο «εγωιστή-αλτρουιστή».

 Δεν καταργείς μια ήδη υπάρχουσα Μορφή σχηματίζοντας μια ακόμη – την αντίθετή της… Καταργείς μια Μορφή σπάζοντας τη Σχήμα της. Πως σπάει το Σχήμα;

• Καταρχήν αναγνωρίζουμε πως υπάρχει - το φέρνουμε στην Επίγνωσή μας…
• Μετά το παρατηρούμε - το μηχανισμό του, το αίτιο που το δημιούργησε, τον τρόπο που το υποστηρίζουμε με την ενέργεια και την συμπεριφορά μας…
• Και μετά το αποδεχόμαστε – το φέρνουμε στο Κέντρο μας… Εκεί που το Φως της Συνειδητότητας διαλύει κάθε μορφή, κάθε σκιά και κάθε σταγόνα, επαναφέροντας όλα στον Όλον…

Η άκρη του νήματος…

 Παρατηρώντας τον τρόπο με τον οποίο ο Νους μας ερμηνεύει τη διαφορετικότητα και συνθέτει την πραγματικότητά μας, θα μπορούσαμε να πούμε πως ο εγωισμός εγείρεται στη ζωή μας με έναν τρόπο αναπόφευκτο, και κατά βάση αναγκαίο. Οι συνθήκες που δημιουργούν τα νοητικά και ψυχολογικά δίπολα μπορεί να μας βολεύουν ή να μας βλάπτουν, όμως και στις δύο περιπτώσεις δεν μας προάγουν ούτε πνευματικά, ούτε συναισθηματικά…

Στην προσπάθειά μας να απεμπλακούμε από τον διπολισμό είναι σημαντικό να αναρωτηθούμε σε ποια από τις δύο άκριες του νήματος βρισκόμαστε. Παρατηρώντας το προσωπικό μας εγωϊκό πρότυπο ίσως ανακαλύψουμε τα αίτια και τους μηχανισμούς που το δημιούργησαν και το συντηρούν κι ενδεχομένως να καταφέρουμε να το απενεργοποιήσουμε.

Αν υποθέσουμε λοιπόν, πως σε ένα πρώιμο στάδιο συνειδητότητας για να αυτοπροσδιοριστώ χρειάζεται να διαφέρω, θα πρέπει να τοποθετηθώ στην εκάστοτε σχέση μου σε κάποιον από τους δύο εγωϊκούς πόλους:

• Λειτουργικός εγωισμός, είναι εκείνος που εκφράζεται με πιο ενεργητικά μοτίβα συμπεριφοράς και εξασφαλίζει περισσότερα «οφέλη». Σε συναισθηματικό επίπεδο φέρει συνήθως την ποιότητα του θυμού, της έντασης, της βίας. Σε αυτήν την κατηγορία, συνήθως εντάσσονται άτομα που φορούν τη Μάσκα του «Θύτη», του «Τρομοκράτη», του «Δικαστή» και ασκούν τον έλεγχο ή τη χειραγώγηση με άμεσο συχνά απροκάλυπτο τρόπο.

• Μη Λειτουργικός εγωισμός είναι εκείνος που εκφράζεται με παθητικά μοτίβα συμπεριφοράς που συνήθως δεν εξασφαλίζουν πρακτική ή κοινωνική λειτουργικότητα και ωφελιμότητα στο φορέα του. Συναισθηματικά δονούν ποιότητες παραίτησης, ματαίωσης, αποτυχίας και ηττοπάθειας. Σε αυτήν την κατηγορία, συνήθως εντάσσονται άτομα που φορούν τη Μάσκα του «Θύματος», του «Καλού Παιδιού», του «Ήρωα», του «Σωτήρα». Σε αυτήν την κατηγορία η χειραγώγηση και ο έλεγχος γίνονται με έμμεση συχνά λανθάνων τρόπο.

Το αν θα βρεθώ στην μία ή στη άλλη άκρη του νήματος, δεδομένου ότι είμαι συνειδησιακά απών, εξαρτάται από τη δυναμική των σχέσεων και τα ασυνείδητα κίνητρα που κινητοποιούν την επικοινωνία. Κάθε σχέση είναι διαφορετική: Mπορεί στην προσωπική μου ζωή να είμαι «θύμα» αλλά στην επαγγελματική μου να είναι «θύτης». Μπορεί στα παιδιά μου να συμπεριφέρομαι σαν «τρομοκράτης» και στους φίλους μου σαν «σωτήρας»… Μπορεί μέσα σε μία σχέση να αλλάζω πόλους τακτικά (από θύμα να γίνομαι θύτης) ή να συντηρώ το ίδιο μοντέλο με όλους τους συντρόφους μου (πάντα θύμα ή πάντα θύτης)….

Ας μην ξεχνάμε πως αναφερόμαστε σε Σκιές, και πως η εναλλαγή των ρόλων συμβαίνει μηχανικά και χωρίς επίγνωση… Οι Μάσκες που αλλάζουμε είναι τα νοητικά μοτίβα του εγωισμού και ο εγωισμός δεν είναι κάτι αληθινό – είναι ψεύτικο. Είναι το Ψέμα μας… Βέβαια πάνω σ’ αυτό το Ψέμα χτίστηκαν οικογένειες, κοινωνίες, κράτη… Και χάθηκαν όνειρα, ευκαιρίες και χρόνια καθώς κάθε φορά που χρειάζεται να υποστηρίζουμε τη Μάσκα του Τρομοκράτη θρέφουμε το θυμό και την πικρία μέσα μας, και κάθε φορά που χρειάζεται να υποστηρίξουμε τη Μάσκα του Θύματος ακυρώνουμε την επιτυχία, τη χαρά ή τις ευκαιρίες που έρχονται στο δρόμο μας…

Τα νοητικά μορφώματα επιβιώνουν μέσα από την άγνοια και την επανάληψη… Όταν φοράω την Μάσκα του «καλού παιδιού» για παράδειγμα και «είμαι ένα καλό παιδί» χωρίς αυτό να είναι επιλογή μου (λειτουργεί δηλαδή από ένα ασυνείδητο πεδίο μου), θα δείχνω ΠΑΝΤΑ κατανόηση και συγκατάβαση είτε πονάω, είτε θυμώνω, είτε θλίβομαι - άσχετα αν με αδικούν, με εκμεταλλεύονται ή με διασύρουν… Το παράδοξο είναι πως - ενώ αυτός ο φαύλος κύκλος του εγωισμού συντηρείται όταν ασχολούμαστε με τους Άλλους - μόλις στρέψουμε τα φώτα της επίγνωσης στον εαυτό μας, ξαφνικά όλα με κάποιο τρόπο «εξηγούνται» και ξέρουμε ακριβώς τι χρειάζεται να γίνει χωρίς δράματα, φθορές ή εσωτερικές συγκρούσεις.

Όταν είμαι «παρών» στα τρέχοντα δρώμενα της καθημερινότητάς μου και έχω επαφή με τον εαυτό μου και τα αληθινά μου συναισθήματα γνωρίζω πότε να θυμώσω, πότε να υποχωρήσω, πότε να σιωπήσω και πότε να ορθώσω το ανάστημα μου… ανάλογα με το τι απαιτεί η στιγμή! Επίσης γνωρίζω πως δεν «χρειάζεται» ούτε να αντέχω, ούτε να είμαι ευγενικός ή επιθετικός ή οτιδήποτε… γιατί η αλήθεια δεν συνάδει με την Ανάγκη – συνάδει με την Ελευθερία…

Καθώς μαθαίνω σιγά σιγά να εμπιστεύομαι τα συναισθήματά μου και να τα τιμώ εκφράζοντάς τα τη στιγμή που τα βιώνω, αντιλαμβάνομαι τα εξής:

• Αποκτώ συναισθηματική αυτονομία – δηλαδή σταματώ να συνδέω αυτό που νιώθω με τα συναισθήματα του Άλλου, πχ.: Αν εσύ είσαι θυμωμένος για κάτι,  εγώ δεν αισθάνομαι υπεύθυνος γι’ αυτό. Αν κλαίς για κάποιο δικό σου λόγο, δεν μπαίνω στην ενοχή ή στη θλίψη. Μπορώ να συμπάσχω ή να κατανοώ αλλά δεν ταυτίζομαι με αυτά, κι έτσι δεν συμμετέχω σε ψυχολογικά και νοητικά δίπολα, με συνέπεια να ατροφούν τα νοητικά μοντέλα εγωισμού.

• Ανακτώ την ευθύνη του Εαυτού και της πορείας μου. Η συναισθηματική ταύτιση και ο εγωισμός κρύβονται καλά σε φράσεις όπως: «Δεν μπορώ», «Δεν αντέχω άλλο…», «…για σένα το κάνω..», «Δεν είμαι αληθινός/η γιατί οι άλλοι δεν το αντέχουν», «αν πεις εσύ την αλήθεια θα την πω κι εγώ» κλπ…

• Όταν βιώνω τα συναισθήματά μου, η ενέργεια ρέει μέσα μου σε ισορροπία, και δεν εγκλωβίζεται στο Νου μου τροφοδοτώντας Σκιές και Μάσκες. Σε περίπτωση δε που η ενέργεια γίνει στάσιμη (συναισθηματικό μπλοκάρισμα), αν είμαι σε εγρήγορση και το συνειδητοποιήσω έγκαιρα, ένας καλός τρόπος για να τη διοχετεύσω είναι να δράσω: ένας περίπατος, ένα βιβλίο, να πλύνω το αυτοκίνητο, τα πιάτα ή οτιδήποτε άλλο με βοηθά προκειμένου να την εμποδίσω να «μπει» στο Νου μου.

Όλη αυτή η διαδικασία μας φέρνει πιο κοντά στην Αλήθεια μας γιατί καθώς βιώνουμε την εσωτερική Ενότητα, η έννοια της διαφορετικότητας αρχίζει και αποκτά τις σωστές διαστάσεις και την πραγματική της ταυτότητα - κι αυτή η αίσθηση μας ωθεί και μας ενθαρρύνει  κατά το σπάσιμο των Μορφών και των νοητικών μοντέλων που χτίζαμε…
Ο Εγωισμός δημιούργησε και στήριξε την πραγματικότητα μας· κι αργά ή γρήγορα θα έρθει η στιγμή που θα αναρωτηθούμε αν το δημιούργημα της ζωής μας είμαι τελικά αληθινό ή ψεύτικο:

-       Έχω έναν σύντροφο. Έχω ή δεν έχω;
-       Έχω μια οικογένεια, ένα παιδί. Έχω ή δεν έχω;
-       Μια δουλειά. Να μείνω ή να φύγω;

Η απάντηση είναι απλή: Εφόσον για να στηρίξουμε ένα ψέμα χρειάστηκε να το υποστηρίζουμε καθημερινά με την ενέργειά μας, αν σταματήσουμε σήμερα να το τροφοδοτούμε – αυτό θα καταρρεύσει. Ότι μείνει, είναι η αλήθεια μας…

Μέχρι τελευταίας Σταγόνας…  

Ας το δούμε αλλιώς…

Για να κρατάμε συνεχώς την άκρη του νήματος ενός εγωικού μοντέλου υποστηρίζοντας τον έναν ή τον άλλο ρόλο χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια… … Χρειάζεται να καταβάλουμε τεράστια ποσά από την προσωπική μας ενέργεια για να συντηρούμε κάτι που δεν υπάρχει… Χρειάζεται πολύ δύναμη για να τραβάμε μαζί μας κάτι που δεν ανήκει στο δρόμο μας – κάτι του οποίου η φυσική τάση είναι αντίρροπη από τη δική μας… σαν ελατήριο…

Το πρώτο πράγμα που διαπιστώνει κανείς αναλογιζόμενος αυτήν την οπτική είναι πως έχουμε δική μας μια τεράστια δύναμη… Το δεύτερο είναι πως είτε από φόβο, είτε από άγνοια την κρατάμε δεσμευμένη στα εγωικά μας πρότυπα… Το τρίτο είναι πως εάν τελικά επιλέξουμε να την απελευθερώσουμε… θα είναι διαθέσιμη…

Μπορεί να ακουστεί παράδοξο όμως για πολλούς ανθρώπους το να επενδύσουν την ενέργεια τους στην επιτυχία, στη χαρά ή στην πρόοδο είναι πολύ τρομακτικό… ειδικά όταν από πολύ μικροί ξεκίνησαν να υπηρετούν ένα εγωικό μοντέλο στα πλαίσια του οποίου η «θυσία», η απάρνηση του εαυτού, η ματαίωση ή ακόμα κι η τρομοκρατία, η ισοπέδωση του Άλλου και η βία, ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωση ή την αποδοχή τους στο περιβάλλον που τους συντηρούσε…

Άρα, δεδομένου ότι είμαστε όλοι εγωιστές, θα μπορούσαμε να πούμε πως υπάρχουν εγωιστές που δεσμεύουν τη δύναμη τους εκφράζοντας αδύναμες πράξεις (θύμα, το καλό παιδί κλπ) και εγωιστές που δεσμεύουν τη δύναμη τους εκφράζοντας δυναμικές πράξεις (τρομοκράτης, θύτης, κλπ). Σε αυτό το σημείο υπάρχουν δύο θέματα πάνω στα οποία αξίζει να εστιάζουμε την προσοχή μας:

• Η επανάληψη…

Αναγνωρίζουμε τα εγωικά νοητικά μας μοντέλα κυρίως από τον τρόπο που επαναλαμβάνονται στις σχέσεις μας… Όταν για παράδειγμα είμαι πάντα ευγενής: Είμαι ευγενικός στη γυναίκα μου όταν κοιμάται, όταν είναι έξαλλη μαζί μου, όταν με μειώνει ή όταν με θαυμάζει… Είμαι ευγενικός με το διευθυντή μου όταν λείπει ταξίδι, όταν με προσβάλλει, όταν δίνει αλλού την προαγωγή που δικαιούμαι… Είμαι ευγενικός με τον τύπο που μου πήρε το parking ή  τη σειρά μου στην εφορία… Πάντα;; Δε θυμώνω ποτέ; Κι όταν θυμώνω πως θυμώνω; Χαριτωμένα;

Και που πάει ο θυμός που δεν εκφράζεται; Πού κατοικεί αυτή τη πλευρά του εαυτού μου που συνεχώς ματαιώνεται; Μέσα μου! Επιλέγω να εγκλωβίζω την αλήθεια των συναισθημάτων μου εκλογικεύοντας στο όνομα της ευγένειας τον Εγωισμό και το Ψέμα μου…  Είναι μια σκληρή επιλογή – και το σκληρότερο είναι ότι την κάνω ερήμην μου, μέσα από μια ασυνείδητη περιοχή του Είναι μου όπου το Φως της Συνειδητότητας δεν έχει λάμψει ακόμα…

• Η παγίδα…      

Ακούμε συχνά ανθρώπους να λένε: «Δεν μου αρέσει ο γάμος μου αλλά κάθομαι συνειδητά – για τα παιδιά μου», «Με κουράζει η ζήλια του/της αλλά δε μιλάω συνειδητά, γιατί αν διαμαρτυρηθώ δεν θα το αντέξει…», «καταλαβαίνω πως με εκμεταλλεύονται τα παιδιά μου αλλά συνειδητά υπαναχωρώ γιατί είναι ευαίσθητα». Παρόμοιου τύπου δηλώσεις, υπονοούν πως υπάρχει επίγνωση των καταστάσεων αλλά συνειδητά επιλέγουμε να μένουμε σε μια συνθήκη που λειτουργεί εις βάρος μας…

Η αλήθεια είναι πως συνειδητά κανείς ποτέ δεν επιλέγει να κάνει κακό στον εαυτό του και μάλιστα τακτικά ή επαναλαμβανόμενα όπως ορίζουν τα εγωικά μοτίβα. Η αλήθεια είναι πως σε ασυνείδητο επίπεδο είτε δεν είμαι έτοιμος/η ακόμα να αντιμετωπίσω τη συνέπεια της απόφασης μου να υπερασπίσω τον εαυτό μου (ότι κι αν αυτό σημαίνει), είτε πως τελικά μου αρέσει αυτό που ζω αλλά αρνούμαι να το παραδεχτώ στον εαυτό μου…

Δεν είναι καθόλου εύκολο και θέλει πολύ θάρρος να ξεπεράσουμε τις εσωτερικές συγκρούσεις, το φόβο και την ενοχή μας για να διώξουμε τις Σκιές του Νου μας… Είναι πολύ δύσκολο να ξεριζώσουμε συμπεριφορικά και ενεργειακά μορφώματα που συνδέονται άμεσα με την ενεργή μας πραγματικότητα… Ας μην ξεχνάμε πως ο εγωισμός και η επιβίωση κάποτε ήταν «ζευγάρι» στην αντίληψη που σχηματίσαμε για τη ζωή και τον κόσμο μας…

Αυτό που πολλοί άνθρωποι όμως ξεχνούν ή παραβλέπουν είναι ότι πίσω από το «Θέατρο Σκιών» υπάρχει μια Ουράνια Θάλασσα· μια κοινή ψυχική πατρίδα που συνδέει όλες τις Σταγόνες Της. Στο αόρατο επίπεδο, μακριά από τις στρεβλώσεις του Νου, όλοι γνωρίζουμε την Αλήθεια και καθώς είμαστε αμιγής εκπορεύσεις της – μας έλκει. Μπορεί για το Ψέμα να καταβάλουμε προσπάθεια όμως για την Αλήθεια ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αφήσουμε «την άκρη του νήματος» και να αφεθούμε…

Το ζητούμενο δεν ήταν ποτέ να πάψουμε να είμαστε εγωιστές– το ερώτημα είναι αν είμαστε έτοιμοι να «δούμε την Αλήθεια μας», αν θέλουμε να ξέρουμε τι θα σταθεί όρθιο όταν «τραβήξουμε το χαλί» κάτω απ’ τα πόδια μας… Αν δεν είμαστε έτοιμοι και το γνωρίζουμε, είναι ήδη μια αλήθεια που μάθαμε – μια μικρή ρωγμή στη Μάσκα μας… ένα βήμα προς το Φως μας… Κι αν αφεθούμε λίγο ακόμη ίσως η ζεστασιά του μας τραβήξει τελικά προς το Κέντρο μας…  Εκεί που δεν υπάρχει καμία Σκιά και το Φως του Πνεύματος ρέει άπλετο και λούζει χωρίς διακρίσεις, κανόνες ή προϋποθέσεις οτιδήποτε περιέρχεται στο πεδίο του… 
             
      Αριστείδης Μπαντέλης
      Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπευτής